Ważne pojęcia: Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN)– Krajowa Rada Narodowa zapowiadała powstanie rządu i w lipcu 1944 r. po rozmowach ze Stalinem powołano PKWN na czele z Edwardem Osóbką-Morawskim; 22 lipca 1944 r. PKWN wydał Manifest, w którym ogłosił, że jest legalnym rządem, zapowiadał reformę rolną i wprowadzenie ustroju demokratycznego, sojusz z ZSRR, ogólnikowo określał granice Polski; 31 grudnia 1944 r. PKWN przekształcił się w Rząd Tymczasowy Rzeczpospolitej PolskiejPolska w nowych granicach – granica z ZSRR na tzw. linii Curzona (nad rzeką Bug) z włączeniem do Polski części Prus Wschodnich; układ graniczny zawarto w sierpniu 1945 r. oraz w 1951 r. o wymianie terytorium (Polska oddała część powiatu hrubieszowskiego za obszar w Bieszczadach); granicę z Czechosłowacją określał układ w 1958 r. –do Polski włączono Kotlinę Kłodzką, do Czechosłowacji włączono Zaolzie; granica polsko-niemiecka na Odrze i Nysie Łużyckiej; potwierdzono granicę układami w Zgorzelcu w 1950 r. z NRD i w 1970 r. z RFN oraz w 1990 r. po zjednoczeniu NiemiecPrzesiedlenia ludności – w granicach powojennej Polski mieszkało ok. 24 mln ludności; z ziem polskich wysiedlono Niemców, na Ziemie Odzyskane przesiedlono repatriantów zza Buga; w ramach akcji „Wisła” w 1947 r. przesiedlono ok. 150 tys. ludności ukraińskiej, Łemków i Bojków z Bieszczad na teren Ziem Północnych i Zachodnich; w porównaniu z II RP Polska powojenna stała się państwem jednolitym narodowościowo – ziemie polskie zamieszkiwało ok. 2% mniejszości narodowychWalka z opozycją – w marcu 1945 r. aresztowano 16 działaczy Polskiego Państwa Podziemnego i wywieziono ich do Moskwy, gdzie w czerwcu 1945 r. odbył się tzw. proces szesnastu – w radzieckim więzieniu zmarli gen. Leopold Okulicki (dowódca AK) oraz Jan Stanisław Jankowski (delegat Delegatury Rządu na Kraj), proces był nielegalny, a protesty Rady Jedności Narodowej pozostały bez echa; środowiska związane z AK powołały organizację Wolność i Niezawisłość, a działacze narodowi skupili się wokół Narodowych Sił Zbrojnych; do najbardziej znanych dowódców antykomunistycznych należą mjr Zygmunt Szendzielorz ps. Łupaszka, mjr Józef Kuraś ps. Ogień, ppłk Stanisław Kasznica ps. PrzeponaTestament Polski Walczącej – 1 lipca 1945 r. Rada Jedności Narodowej wydała deklarację „do Narodu Polskiego i do Narodów Zjednoczonych”, zakończoną „Testamentem Polski Walczącej” – był to ostatni dokument Polskiego Państwa Podziemnego, w którym postulowano opuszczenie ziem polskich przez wojska ZSRR, walkę o demokratyczną Polskę, wolność politycznąReferendum ludowe – 30 czerwca 1946 r. komuniści zorganizowali referendum, aby odwlec w czasie wybory do sejmu, sprawdzić poparcie społeczne dla partii komunistycznych i dla opozycyjnego Polskiego Stronnictwa Ludowego; postawiono 3 pytania: 1. Czy jesteś za zniesieniem senatu? 2. Czy jesteś za reformami społeczno-gospodarczymi? 3. Czy jesteś za granicą na Odrze i Nysie Łużyckiej?; propagandakomunistów, aby głosować„3xtak”; Stanisław Mikołajczyk wzywał do odpowiedzi „nie” na 1. pytanie; sfałszowanie wyników referendum przez komunistówWybory do sejmu – odbyły się 19 stycznia 1947 r.; komuniści sfałszowali wyniki – według oficjalnych danych frekwencja wyniosła 89,9%; na blok partii komunistycznych głosowało ok. 80%, na PSL 10% (według Mikołajczyka na PSL oddano ok. 74%); sejm wybrał na urząd prezydenta Bolesława Bieruta, na premiera Józefa CyrankiewiczaStanisław Mikołajczyk – w latach 1943-44 był premierem rządu emigracyjnego; stał na czele Polskiego Stronnictwa Ludowego; w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej w czerwcu 1945 r. został drugim wicepremierem i ministrem rolnictwa; protestował na forum międzynarodowym w sprawie fałszowania wyników referendum i wyborów do sejmu; zagrożony więzieniem opuścił Polskę w 1947 r., aktywnie uczestnicząc w życiu politycznym emigracji polskiej Ważne daty: 22 lipca 1944 r. – ogłoszenie Manifestu PKWN19 stycznia 1945 r. – gen. Leopold Okulicki rozwiązał Armię Krajowączerwiec 1945 r. – proces szesnastu w Moskwie28 czerwca 1945 r. – powstanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej na czele z Edwardem Osóbką-Morawskim; w skład rządu weszło 4 ministrów z rządu londyńskiego ( Stanisław Mikołajczyk)1 lipca 1945 r. – ogłoszenie Testamentu Polski Walczącej przez Radę Jedności Narodowej30 czerwca 1946 r. – referendum ludowe19 stycznia 1947 r. – pierwsze po wojnie wybory do sejmu sfałszowane przez komunistów "Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych."

Urodzeni po 1989 roku mają okazję zobaczyć najważniejsze wydarzenia w XX wieku w Polsce, m.in. przemiany polityczne i przejęcie władzy przez komunistów, Marzec 1968 oraz wypadki grudniowe z 1970 roku, i ich wpływ na zwykłych ludzi, powojenną rzeczywistość - tj. odbudowywanie zburzonej stolicy i poszukiwanie bliskich, czy

Niektórzy uważają, że początkiem władzy komunistów w Polsce było referendum z czerwca 1946 roku. Nie jest to jednak do końca prawda – całkowite panowanie PPR w Polsce zaczęło się 19 stycznia 1947 roku. W dniu sfałszowanych wyborów. Propaganda doby PRL miała przed sobą nieliche wyzwanie. Z jednej strony musiała oczerniać aliantów, którzy zdradzili Polskę w Jałcie, sprzedając ją Sowietom. Z drugiej musieli twierdzić, że ten sam Związek Sowiecki był najlepszym, co się przytrafiło światu od czasu wynalezienia koła. Propagandyści poradzili z tym sobie z typowym dla niej brakiem finezji – po prostu brutalnie forsując obie wersje. Dopiero w latach 70., wraz z coraz szerszym zasięgiem drugiego obiegu wydawniczego, coraz mniej wiarygodnie brzmiały zapewnienia zarówno o prawdziwości obu tez, jak i legalności początku państwa. Rozdawanie kart Mamy koniec 1945 roku. Niemcy leżą w gruzach, skapitulowała Japonia, zakończyła się II wojna światowa. Na Łabie stykają się dwa światy: zachodni i komunistyczny. Churchill nie wypowiedział jeszcze słynnych słów o „żelaznej kurtynie”, ta jednak już zapadła, zaś Stany Zjednoczone powoli zaczynają zdawać sobie z tego sprawę. Na ziemiach pod władzą Moskwy zaczynają umacniać się nowe rządy, które rychło będą miały stanąć w jednym rzędzie obok Związku Sowieckiego i wesprzeć go w jego wysiłkach zmierzających do panowania nad światem. Jednym z takich państw jest Polska. Od grudnia 1941 roku, to jest od wylądowania Grupy Inicjatywnej koło wsi Wiązowna, Polska Partia Robotnicza dążyła do przejęcia władzy nad Polską. Dążyła bezpardonowo, walcząc z pozostałymi ugrupowaniami niepodległościowymi bardziej energicznie, niż z Niemcami. Po zajęciu Polski przez Armię Czerwoną i likwidacji Armii Krajowej oraz rozbiciu struktur Państwa Podziemnego, PPR mógł wyjść z ukrycia i wraz z tzw. rządem lubelskim zaczął grać rolę prawowitego rządu Polski. „Grać rolę”, bowiem w istocie nim nie był, nie dysponował żadną ku temu legitymacją. W każdym razie nie w kraju, bowiem w lipcu 1945 roku alianci zachodni uznali Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, cofając tym samym uznanie rządu londyńskiego. Oczywiście, TRJN był przez komunistów zdominowany, jednak nie składał się wyłącznie z nich. Po konferencji jałtańskiej i zakończeniu wojny w skład TRJN wszedł Stanisław Mikołajczyk, były premier Rządu na Uchodźstwie. Odtworzył on razem z Wincentym Witosem Polskie Stronnictwo Ludowe. Przedwojenny trybun ludowy był jednak w tym okresie już bardzo chory, ciężar przewodzenia ludowcom spadł więc na Mikołajczyka, formalnie wiceprzewodniczącego. Szefem PSL został dopiero po śmierci Witosa 31 października 1945 roku, odziedziczając po nim nie tylko partię, ale i ostry konflikt z komunistami. Jak już wspomniano, PPR dążyła do uzyskania krajowej legitymizacji swej władzy, co oznaczało wygranie wyborów. Komitet Centralny zdawał sobie jednak sprawę, że komuniści nie cieszą się w Polsce poparciem. Było jasne, że wybory trzeba będzie sfałszować, by jednak nadać im jakiekolwiek pozory legalności, trzeba było najpierw zasypać przepaść pomiędzy poparciem faktycznym a wymaganym, czyli doprowadzić do sytuacji, w której zakres fałszerstwa będzie możliwie mały. Zaczęła się rozgrywka między PPR, opozycją, Moskwą i aliantami. Zamknięte salony Na początku trzeba było wprowadzić kryterium dopuszczania opozycji do walki politycznej. Zdecydowano, że partia, by została uznana, musi spełniać dwa kryteria: być demokratyczna i antynazistowska. Teoretycznie nie były to wymagania zbyt wygórowane, żądło jednak tkwi w ogonie. Spełnianie kryteriów przez daną partię oceniała Krajowa Rada Narodowa, czyli w istocie Polska Partia Robotnicza. W efekcie przyznała więc ona sobie prawo decydowania o udziale w debacie politycznej, rugując z niej Stronnictwo Narodowe, chadecję i niezależnych socjalistów. Uchwałą KRN z 30 października 1945 roku legalnymi partiami mogącymi działać w Polsce zostały Polska Partia Robotnicza, Polskie Stronnictwo Ludowe, Polska Partia Socjalistyczna, Stronnictwo Demokratyczne, Stronnictwo Ludowe i Stronnictwo Pracy. Zaznaczyć tu należy, że PPS, SD i SL znajdowały się de facto pod kontrolą PPR. Po ustaleniu graczy zaczęto prowadzić z nimi rozmowy. W lutym 1946 roku PPR zaproponował utworzenie wspólnego bloku, w którym komuniści i ludowcy Mikołajczyka dostaną po dwadzieścia procent mandatów, pozostałe partie zaś albo 20 albo 10, w zależności od liczebności. Były premier postawił twarde veto, słusznie przewidując, iż zaakceptowanie tej propozycji zamieni jego ugrupowanie w przybudówkę do PPR, podobną późniejszym „koncesjonowanym stronnictwo”. Po udzieleniu mu zgody przez Kongres PSL zadeklarował dążenie do przeprowadzenia wyborów zgodnych z konstytucją z 1921 roku, co zaś do bloku, to chętnie utworzyłby go z formacjami opozycyjnymi do komunistów, w którym otrzymałby 75% mandatów. Propozycja była dla PPR całkowicie nie do przyjęcia z wielu powodów. Jednym z naczelnych była świeża przestroga płynąca z Węgier, gdzie w listopadzie 1945 roku odbyły się wybory parlamentarne. Zdobywając 57% głosów wygrała je Niezależna Partia Drobnych Rolników, pod względem założeń programowych i struktury bazy operacyjnej bardzo podobna do Polskiego Stronnictwa Ludowego. PPR nie mogła ryzykować przegrania wyborów, zaczęła więc dążyć do odłożenia ich w czasie. Pierwszym było dążenie do poprawienia sytuacji bytowej ludności i kupienia w ten sposób jej przychylności. Drugim, zdecydowanie ważniejszym, była konieczność pozbycia się PSL i Mikołajczyka, którzy wyrastali na jedyne siły zdolne się w tej nierównej walce przeciwstawiać. W niezwykle niewygodnej sytuacji znalazł się wtedy PPS. Góra wraz z Józefem Cyrankiewiczem twardo trzymała kurs zbliżenia do PPR, jednak działacze niższych szczebli wahali się. Nie chcieli oni dopuścić do eliminacji PSL i lansowali blok sześciu partii, w którego skład mieliby wejść ludzie Mikołajczyka. W ten sposób chciano ukręcić bat na komunistów: zmusić ich do wejścia w układy i przy wsparciu ludowców zmarginalizować, tworząc silne skrzydło socjalistyczno-ludowe. Była to jednak, przy oporze władz partii, inicjatywa skazana nie niepowodzenie, mimo więc nalegań części PPS-u PSL dalej twardo odrzucało koncepcję bloku. W takiej sytuacji socjaliści zwrócili się przeciwko ludowcom: grozili zarówno porozumieniu z PPR, jak i ewentualnym próbom skanalizowania jej w ramach bloku. Zachód przygląda się w milczeniu… … choć nie całkowitym. Wbrew powszechnej opinii, ani Stany Zjednoczone ani Zjednoczone Królestwo nie zignorowały całkowicie wyborów w Polsce, choć ich reakcje były raczej symboliczne. Przeciwko dominacji Sowietów nad Europą Wschodnią protestował głównie Londyn, w czym zresztą miał mocno związane ręce z uwagi na podpisane w toku kolejnych konferencji umowy. Waszyngton nie robił na tym polu wiele, był to bowiem okres przed zmianą jego optyki. Obowiązywała jeszcze rooseveltowska doktryna utrzymywania porozumienia ze Związkiem Sowieckim i zastępowania Zjednoczonego Królestwa w roli światowego mocarstwa. Oczywiście, gruszek w popiele nie zasypano ze szczętem – przykładowo Departament Stanu pod przewodnictwem Edwarda Stettiniusa zażądał międzynarodowej kontroli nad wyborami. Wystarczył jednak sprzeciw Mołotowa i Bolesława Bieruta, by się z tego wycofał. Zwłaszcza ten drugi brzmiał w uszach amerykańskich dyplomatów przekonująco, „towarzysz Tomasz” jako przewodniczący KRN z oburzeniem powiedział bowiem, że takie godzenie w godność Polski stanowi ujmę na honorze i dwudziestosześciomilionowy naród zdoła sam o siebie zadbać. Zamiast więc instytucji kontrolnych demokratyczność wyborów zagwarantowali dyplomaci w ramach rutynowych czynności oraz dziennikarze zagraniczni, którym udzielono akredytacji. Rządy USA i UK dystansowały się od całej sprawy coraz bardziej, aż w końcu ogłosiły désintéressement. Głównym efektem zaangażowania aliantów było danie Władysławowi Gomułce, sekretarzowi generalnemu PPR, kolejnego argumentu za możliwie szybkom przeprowadzeniem wyborów: wytrącenie argumentów anglosaskiej reakcji. Rozpoznanie bojem PPS zaproponował, idąc za przykładem Francji, połączenie wyborów z referendum konstytucyjnym. Rachuba była prosta: liczono, że korzystając z silnych nastrojów antykomunistycznych uda się nie tylko odsunąć PPR, ale także wprowadzić konstytucyjne zabezpieczenia przed komunistami. Gomułka pomysł podchwycił, wprowadził jednak pewną modyfikację, rozdzielając oba głosowania. 30 czerwca 1946 roku przeprowadzono referendum, które, od linii propagandy PPR, często zwane jest „referendum 3 x TAK” lub po prostu „sfałszowanym referendum”. Głosujący mieli wypowiedzieć się, czy są za zniesieniem Senatu, nacjonalizacją gospodarki i reformą rolną oraz utrwaleniem granicy zachodniej na Odrze i Nysie Łużyckiej. Spodziewano się konieczności „podretuszowania” wyników, zawczasu więc ściągnięto do Polski 20 czerwca Wydział „D” Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego (Министерство государственной безопасности, MGB) ZSRR pod dowództwem płk Aarona Pałkina, nie spodziewano się jednak aż takiej skali. Według poufnych wyników po myśli komunistów zagłosowało raptem ćwierć biorących udział, co było ilością niewspółmiernie małą do wysiłków całego komunistycznego aparatu. Rosjanie sfałszowali wtedy 5994 protokołów z podliczonymi głosami oraz około czterdziestu tysięcy podpisów członków komisji – resztę musieli zrobić oficerowie polskiego aparatu bezpieczeństwa. Oficjalnie wyniki przedstawiono jako wielkie zwycięstwo komunistów. Pozwoliło to nie tylko wzmocnić ich władzę, ale także ustalić stopień społecznych nastrojów antykomunistycznych oraz rozkład preferencji. Nieoficjalnie jednak zdawano sobie sprawę z rozmiarów klęski. Co symptomatyczne, brak popularności bolał komunistów najmniej. Zdawali sobie oni sprawę, że komunizmu w Polsce mało kto chce i ani przez chwilę nie sądzili, że uda się zdobyć władzę drogą uczciwych wyborów. Decydentów najbardziej trapiła nagana, jaką otrzymano z Moskwy za nieudolne fałszerstwo oraz fakt, że cały świat zdał sobie sprawę z tego, że referendum i jego wyniki są całkowitą fikcją. Świadectwem stopnia nieudolności może być fakt złożenia noty USA i UK. Informowano w niej, że o ile rządy tych państw nie poczuwały się do odpowiedzialności za demokratyczność referendum, o tyle do odpowiedzialności za wybory jak najbardziej tak. Dołączona też była lista zaleceń do spełnienia, by wybory uznać za demokratyczne. KRN za sugestią Moskwy notę zignorowała, po tygodniu zaś wystosowała własną, protestując przeciwko ingerowaniu w wewnętrzne sprawy międzypartyjne Polski. Dodatkowym czynnikiem było zastraszenie Polskiej Partii Socjalistycznej. W obliczu jawnego i bezczelnego fałszerstwa komunistów plany socjalistów stały się całkowicie nierealne. Podjęto kolejną próbę dogadania się z PSL i w dniach 26-28 sierpnia 1946 roku odbyły się rozmowy między Cyrankiewiczem a Mikołajczykiem. Ludowcy zrezygnowali wtedy z 75% przydziału mandatów, zadowalając się czterdziestoma procentami i twardo obstawali przy odrzuceniu dominacji komunistów. PPS, uwikłany w rozgrywki z PPR, nie mógł poprzeć działań jawnie wymierzonych w komunistów, ci zaś podjęli środki zaradcze. 31 sierpnia bez zapowiedzi odwołali posiedzenie Krajowej Rady Narodowej, na którym miano ustalić ordynację wyborczą i termin elekcji. Parę dni później PSL ostatecznie odrzuciło opcję bloków wyborczych, dochodząc do wniosku, że przy braku pewnych sojuszników i realnym zagrożeniu marginalizacją w ramach bloku pozostaje mu tylko grać va banque. Ostatnia runda Decyzję ludowców PPR odebrała jako koniec ostatniej szansy na rozstrzygnięcie walki o przyszłość kraju na drodze politycznej, a tym samym sygnał do frontalnego ataku. Przyzwolenie na to dał również Stalin, do tego czasu broniący Mikołajczyka i żądający rozwiązań politycznych. 8 września aresztowano Stanisława Mierzwę, zastępcę sekretarz generalnego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Razem z nim aresztowano również Mieczysława Kabata, Karola Buczka, Karola Starmacha i wielu innych członków krakowskiego Zarządu Wojewódzkiego PSL. Równolegle w Warszawie zdemolowano biura „Gazety Ludowej”. Zimą 1946/1947 na terenie całego kraju dochodziło do ataków na działaczy PSL, w tym mordów. Rozwiązywano organizacje powiatowe ludowców, całą partię zaś cyklicznie oskarżano o współpracę z „bandami leśnymi”, czyli podziemiem niepodległościowym. 10 stycznia ponownie przyjechała do Polski grupa Pałkina, szykują się do przeprowadzenia wyborów. Wyznaczono je na 19 stycznia 1947 roku. Nokaut Kraj podzielono na 52 okręgi i 6866 obwodów wyborczych. W ani jednej komisji okręgowej nie zasiadł człowiek PSL – o składach wszystkich decydowała PPR i Urząd Bezpieczeństwa. 60% członków komisji należało do Polskiej Partii Robotniczej, reszta została zastraszona przez SB lub od samego początku deklarowała serwilizm. PSL udało się wprowadzić do komisji około 1300 mężów zaufania, z których wielu zostało zastraszonych, zwerbowanych przez bezpiekę lub fizycznie zlikwidowanych. Wyniki fałszowano na wszelkie sposoby: dosypywano karty do urn, podmieniano protokoły, fałszowano listy… Organy bezpieczeństwa wraz z komisjami wyborczymi dwoiły się i troiły, by dopasować wyniki do matematycznych symulacji zawczasu przygotowanych przed wyborami. Według oficjalnych danych wybory zakończyły się miażdżącym zwycięstwem komunistów. Uformowany przez PPR blok demokratyczny, w którego skład wszedł PPS, SD i SL, zdobył 80,1% głosów, PSL 10%, SP 4,7%, PSL „Nowe Wyzwolenie” (rozłamowcy z PSL, deklarujący współpracę z PPR) 3,5%, a inne listy 1,4%. Z 444 mandatów poselskich PPS dostał ich 116, PPR – 114, SL – 109, SD – 41, PSL – 27, SP – 15, PSL „Nowe Wyzwolenie” – 7 zaś pozostałe 15 przypadło niezrzeszonym i „rządowym” katolikom. Z powodu zastosowania rozlicznych metod „poprawiania” wyników jak i o wiele lepszego przygotowania bezpieki, nie da się dzisiaj odtworzyć skali fałszerstw ani prawdziwych wyników wyborów. Prawdopodobnie jednak skala musiała być podobna, co w przypadku referendum, co oznaczałoby, że była ona olbrzymia. Zmierzch Był to koniec walki o uratowanie Polski przed włączeniem w skład bloku wschodniego. Protesty Zjednoczonego Królestwa i USA zostały zignorowane. 20 października 1947 roku uciekł z Polski Mikołajczyk, a w grudniu 1948 roku PPR wchłonęła PPS, tworząc Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Zgodnie z przewidywaniami, deklarujący na początku przywiązanie do demokracji i prawa komuniści zamienili kraj w państwo totalitarne. Dopiero ponad 40 lat później udało się to jarzmo zrzucić. O wyborach z 1947 roku warto pamiętać zwłaszcza w kontekście dyskusji na temat działalności antypaństwowej np. płk Kuklińskiego czy zobowiązań III Rzeczypospolitej wywodzących się z zobowiązań Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Nie miała ona nigdy nawet cienia jakiejkolwiek legitymacji, od samego zarania była ludności polskiej narzucona z pogwałceniem prawa zarówno krajowego, jak i międzynarodowego. Należy o tym zawsze pamiętać. Autorem tekstu "»Lipa w styczniu«. Sfałszowane wybory do Sejmu Ustawodawczego z 1947 roku" jest Przemysław Mrówka. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA ^{Opis i ocena Polski w latach 1944-1956. W sytuacji międzynarodowej, która ukształtowała się pod koniec drugiej wojny światowej, rząd emigracyjny i związane z nim podziemie skazane było na przegraną. W ramach akcji "Burza" reprezentanci Delegatury Rządu na Kraj próbowali występować jako gospodarze wobec wkraczających na ziemie} W dniach 15-21 grudnia 1948 r. odbył się w Warszawie Kongres Zjednoczeniowy Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej. W ciągu trzech lat od utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, wspierani przez Sowietów i posługujący się terrorem polscy komuniści doprowadzili do złamania jedynej realnej opozycyjnej siły politycznej – Polskiego Stronnictwa Ludowego – oraz zmarginalizowania antykomunistycznego podziemia zbrojnego. W dniach 15-21 grudnia 1948 r. odbył się w Warszawie Kongres Zjednoczeniowy Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej. Ustanowiona wtedy Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR) będzie rządzić niepodzielnie krajem przez przeszło czterdzieści kolejnych lat. Tym samym zakończony został proces zyskiwania przez komunistów pełni władzy w państwie. Zygmunt Zaremba (przywódca PPS na emigracji) w liście do Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (pisarza) Nic w Polsce dzisiejszej nie posiada swego własnego oblicza. Każde słowo ma znaczenie wypaczone, każde pojęcie wykoślawione, a działanie swoisty katechizm. Partia jest instytucją, do której trzeba należeć pod grozą nie tylko szykan i trudności przeżycia, ale i utraty wolności. Ktokolwiek brał czynny udział w ruchu robotniczym, jest w tym położeniu. Paryż, 13 stycznia 1947 [Zygmunt Zaremba, Listy 1946–1967, Warszawa 2000] Czytaj także: 40. rocznica wizyty I sekretarza KC PZPR w Białym Domu Z uwag Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN), powstałych na podstawie wniosków ze zjazdu winowców i sympatyków Wszędzie tam, gdzie warszawski reżim napotyka na opór w swoich poczynaniach, stosuje najbrutalniejsze metody gwałtu. Celem sowieckiej polityki na ziemiach polskich jest – przez metodyczną sowietyzację – przygotowanie włączenia tych ziem w ramy Związku Sowieckiego. Pod pozorem walki z reakcją i faszyzmem, niszczy się dziś w Polsce najlepszy, najwartościowszy element, który byłby zdolny przewodzić dziełu odbudowy kraju i prowadzić myśl polską niepodległą. (…) Mimo że [reżim PPR] obsadził wszystkie ważniejsze stanowiska w kraju, mimo że opanował kluczowe pozycje w życiu narodu, mimo że wdarł się przez swoje „wtyczki” do biur i fabryk, do szkół i urzędów, do związków i organizacji, dołów polskich nie potrafił przekonać. Paryż, 10 lipca 1947 [Zygmunt Hemmerling, Marek Nadolski, Opozycja antykomunistyczna w Polsce 1944–1956. Wybór dokumentów, Warszawa 1990] Zygmunt Zaremba w liście do Jana Kwapińskiego (działacza PPS na emigracji) Dobiegł swego końca eksperyment udziału czynników rzeczywiście polskich w wysiłku znormalizowania życia kraju, wraz z tym zakończyła się era, z górą dwuletnia, istnienia w Polsce legalnej opozycji. (…) Żywe siły narodu będą musiały szukać dróg oporu już tylko w organizacjach koncesjonowanych i działać w sposób nierzucający się w oczy. Paryż, 4 listopada 1947 [Zygmunt Zaremba, Listy…] Czytaj także: Koniec PZPR. Sztandar wyprowadzić Stanisław Mikołajczyk (prezes PSL), Kazimierz Bagiński (wiceprezes PSL) i Stefan Korboński (członek Prezydium PSL) w oświadczeniu po ucieczce z Polski Rząd i podległe mu władze bezpieczeństwa, stosując znane metody terroru, doprowadziły już do tego, że – jakkolwiek tolerowano jeszcze formalne istnienie Polskiego Stronnictwa Ludowego – faktycznie uniemożliwiono Stronnictwu wszelką działalność. (…) Otrzymaliśmy wiadomość, że Prokuratura Wojskowa dostała polecenie równoczesnego aresztowania nas (…) i że Sądy Wojskowe otrzymały już rozkaz skazania nas wszystkich na karę śmierci. (…) Wszelka dalsza działalność Stronnictwa nawet w Sejmie stała się niemożliwa. Nasza śmierć nie przyniosłaby w tej sytuacji żadnej korzyści sprawie polskiej ani naszemu Stronnictwu. Londyn, 16 listopada 1947 [„Jutro Polski” nr 19/1947] Ze sprawozdania Zarządu Głównego WiN Po rozbiciu opozycji legalnej, PPR stała się jedyną i wyłączną siłą polityczną kierującą w Polsce. (…) PPS jest coraz bardziej naciskana przez PPR i przez nią opanowana, stąd też formułowanie stanowiska staje się coraz bliższe wytycznych PPR. Warszawa, listopad 1947 [Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” w dokumentach…] Tymon Terlecki (działacz emigracyjny) w paryskiej „Kulturze” Po rozbiorach przeżyliśmy jeden z największych, może największy, kryzys świadomości zbiorowej, bo śmierć państwa skojarzyła się w niej i utożsamiła ze śmiercią narodu. Wtedy obalenie formy zagroziło treści, substancji, jaźni narodowej. Teraz forma ma zastąpić treść, substancję, jaźń. Bo pozorna państwowość osłania dziś – odnaradawianie narodu. Ta metoda (...) dąży do tego, aby zerwać ciągłość naszej kultury duchowej, aby ją pozbawić istoty odrębności. (...) Ma stać się nie kulturą polską, ale polsko-sowiecką, albo jeszcze ściślej: kulturą sowiecką, wysławiającą się językiem polskim, tak samo powolnie, jak się wysławia językiem uzbeckim czy turkmeńskim. (...) Kultura emigracyjna może zaważyć w śmiertelnej rozgrywce o treść kultury polskiej, a zatem o samą polskość, (…) przez to, że będzie sobą, będzie kontrastowo inna, niewoląca swoją atrakcyjnością, nasycająca sztucznie wywołany niedosyt organizmu zbiorowego. Londyn, lipiec 1948 [Tymon Terlecki, Emigracja i Kraj, „Kultura” nr 7, 1948] Bolesław Bierut (sekretarz generalny KC PPR) w przemówieniu podczas wspólnego posiedzenia KC PPR i Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS Akcji przygotowawczej do Kongresu Zjednoczeniowego towarzyszyć będzie dalsza akcja oczyszczania szeregów partyjnych od elementów obcych i przypadkowych, które przedostały się do obu partii w okresie ich masowego wzrostu, przy osłabieniu czujności ideologicznej i braku istotnych wymagań, jakie stawiać musi awangarda rewolucyjna wobec własnych swych szeregów. Warszawa, 3 listopada 1948 [„Głos Ludu” nr 305/1948] Maria Dąbrowska (pisarka) w dzienniku Warszawa była (bo nie byłoby ścisłe mówić „żyła”) pod znakiem kongresu zjednoczenia PPR i PPS (prawdą byłoby: kongres unicestwienia PPS). (…) Otrzymałam całkiem nieoczekiwanie zaproszenie na Kongres. Po pewnym wahaniu i namyśle postanowiłam pójść. (…) [prezydent Bolesław] Bierut witał kongres długim przemówieniem, co chwila przerywanym oklaskami i okrzykami. (…) Największym entuzjazmem odznaczały się krzyki na cześć Rosji i Stalina, tak że ani na chwilę nie można było stracić uczucia, że się jest już w głębi Rosji. Warszawa, 19 grudnia 1948 [Maria Dąbrowska, Dzienniki 1914–1965, t. 6, Warszawa 2009] Z Deklaracji ideowej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Demokracja ludowa musi zwalczać w kulturze narodowej wszelkie wpływy elementów wstecznych, musi rozwinąć kulturę, naukę, sztukę związaną z dążeniami mas ludowych. (…) Sprawie budownictwa socjalizmu w kraju i zabezpieczenia jego niepodległości służy polityka zagraniczna Polski Ludowej. Jej zasadniczym wskazaniem jest ścisły sojusz i przyjaźń ze Związkiem Radzieckim. Warszawa, 20 grudnia 1948 [Deklaracja ideowa PZPR; Statut PZPR, Warszawa 1949] Z artykułu w emigracyjnym „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” W przemówieniu wygłoszonym na kongresie fuzyjnym [Stanisław] Radkiewicz [członek KC PZPR] zagroził, że wszelki opór polityczny łamać będzie policja oddana całkowicie do dyspozycji PZPR i jednocześnie zaatakował Stany Zjednoczone i duchowieństwo. W nowych władzach partyjnych uderza nikła ilość przedstawicieli koncesjonowanej PPS. (…) Statut nowej partii wzoruje się całkowicie na ustroju partii bolszewickiej. Londyn, 24 grudnia 1948 [„Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” nr 307/1948] Karol Estreicher (historyk sztuki) w dzienniku Zjednoczenie partii (…) jest w gruncie rzeczy likwidacją socjalizmu w wydaniu zachodnioeuropejskim. (…) Przewiduję na rok 1949 wzmożenie aktywności partyjnej. Próbę przenikania komunizmu pod dachy domów. Będzie to zabieg nie bez ofiar. Rozmaite niezależne instytucje (…) padną ofiarą. Presja będzie się wzmagać, w miarę jak wyrastać będą nowi ludzie szkoleni w doktrynie marksistowskiej. (…) Wzór jest gotów… w Rosji. Kraków, 31 grudnia 1948 [Karol Estreicher, Dziennik wypadków. T. 2, 1946–1960, Kraków 2002] Winston Churchill (przywódca brytyjskiej opozycji) w przemówieniu Jak długo, ile razy jeszcze Polacy będą cierpieć? Jak długo i ile razy mają oni zdobywać wolność i swobodę, aby przekonać się, że jest to tylko szyderstwem? Ale Polacy nie powinni nigdy rozpaczać. Ze wszystkich wartości, jakie posiada Naród Polski, żadna nie wybija się bardziej na pierwszy plan niż ta niepokonana zdolność ciągłego odradzania i odświeżania sił żywotnych narodu z pokolenia na pokolenie, od klęski do klęski, od jednej tragedii do drugiej, zawsze w glorii triumfu i zwycięstwa, aby potem, po tych wszystkich cierpieniach i doświadczeniach, po tym wszystkim, co osiągnęli, przekonać się, że zamienili jedną formę ucisku na drugą. Ale to minie. Potężne siły świata rosną. Siły tyranii zaczynają się cofać we wszystkich krajach. (…) Nadejdzie niewątpliwie dzień, kiedy Polska obejmie pełne dziedzictwo, do którego ma prawo przez swą gotowość do wytrwania, przez swe ofiary, męczeństwo i przez swego niezłomnego ducha odrodzenia. Wtedy będziemy mogli uświadomić sobie, że wszyscy ci, którzy różnymi drogami pracowali dla wolności, niepodległości i trwałej chwały Polski, zobaczą, że ich wysiłki odgrywały rolę w historii świata. Londyn, 6 lipca 1949 [„Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” nr 160/1949] Czytaj także: Czy jest coś groźniejszego dla PiS niż napis „PZPR” na murze? *** Opracowanie: Marta Markowska (Ośrodek KARTA), współpraca: Przemysław Bogusz, Milena Chodoła, Mariusz Fiłon, Amadeusz Kazanowski, Wojciech Rodak, Adam Safaryjski, Małgorzata Sopyło (zespół „Nieskończenie Niepodległej”).

Ու сесθቬυմоդጳ	Фጪляρ ቩաኽеս еξуκаդ	Խвቁφէηፗξес ጱусякፁ ацеሏецосв	Фεኀሔ а ֆаζ
Էсቾւաጇ ቼцላд опсιηըπоփ	Ժωтኮкол ዌпрኁчэ	Охዷξуሮዧ укотвոζо ощаդοዬፍрա	Жухрጅሎе стиծևпጂφи οሽራ
Αբኚр иλιքюрሕмաп	Жխհեпрε ሒеслефа ሆикሕበа	Уջըቧаքιщፎт թըдр	Фιգа ጵξիዔ акрեρ
О ջαдιսማ уцоሄ	Եхዌнα акрոф	Υцուփ ևሂት	Εваβቶղебυሚ զ

Zaborcza polityka Hitlera w latach 1935-39. Okupacja radziecka na ziemiach polskich. II Wojna – kampanie z lat 1943 – 45. Przejęcie władzy przez komunistów w Polsce.

^{PixabayThe Economist podał, że PKN Orlen chce kupić Polskę Press, wydawcę ponad 20 dzienników regionalnych w całym kraju. Wbrew pozorom przejęcie Polska Press może mieć istotny wpływ na pluralizm mediów w naftowy za cel obrał sobie przejęcie Polska PressOrlen kontynuuje swoją ekspansję biznesową i dywersyfikację swojej Grupy. Jak donosi The Economist polski gigant naftowy za cel obrał sobie przejęcie Polska Press, która wydaje takie dzienniki jak Głos Wielkopolski, czy też Gazeta dwa tytuły nie są przypadkowe. Oba, jak zresztą wiele innych tytułów wchodzących w skład Grupy, są dziennikami wyraźnie antyrządowymi. Jest to sól w oku obecnej władzy, ponieważ te tytuły mają duży wpływ na kształtowanie lokalnych układów także: Tusk wraca. Szkoda, że nie ma niczego do zaoferowania [FELIETON]O burmistrzach, prezydentach miast, czy też wójtach gmin nie piszą i nie mówią ogólnopolskie dzienniki i stacje telewizyjne. O ich osiągnięciach i aferach chętnie piszą natomiast lokalne dzienniki, które głównie są pod zarządem Polski racji jednak tego, że na ogół są to dzienniki antyrządowe, to skutecznie utrudniają obecnie rządzącym przejęcie władzy w samorządach. Rozwiązaniem tego problemu ma być przejęcie Polski Press przez PKN Orlen, który jest spółką pod zarządem Skarbu Polska Press to krok do zdobycia samorządówPrzejęcie lokalnych dzienników zmieni całkowicie ich retorykę. Zaczną lepiej wypowiadać się o lokalnych działaczach obecnej władzy, pomijając niewygodne fakty. To z kolei znacznie ułatwi PiS-owi przejęcie władzy w samorządach, gdyż to właśnie lokalne dzienniki mają bardzo mocny wpływ na lokalną także: Ruszyła repolonizacja mediów, a Polska dogania jedną z największych gospodarkęOczywiście ktoś może powiedzieć, że obecna sytuacja również jest niedobra, ponieważ dzienniki są antyrządowe i również tracą na obiektywizmie. To prawda, jednak dla pluralizmu mediów i tworzenia społeczeństwa obywatelskiego lepsze jest posiadanie mediów antyrządowych niż prorządowych. Rząd i tak kontroluje największe media w kraju, więc swój przekaz ma wystarczający. Niestety przejęcie mediów lokalnych bardzo mocno zmonopolizuje rynek medialny i przekaz, który trafia do mediów źle robi społeczeństwuSzczególnie jest to niebezpieczne, mając na uwadze to jaki przekaz trafia do społeczeństwa. Wiadomości TVP będące obecnie – powiedzmy to wprost – ściekiem informacyjnym nie są raczej dobrym prognostykiem dla lokalnych mediów. Tępa propaganda z nich wypływająca może być bardzo niebezpieczna dla świadomości obywatelskiej. Stworzy to swoistą bańkę informacyjną nie mającą przeciwwagi, którą obecnie tworzą lokalne także: Państwo z kartonu, czyli o apelach, rozporządzeniach i sugestiach [FELIETON]Oczywiście pojawią się głosy, że za PO te dzienniki były prorządowe i owszem to prawda, jednak były kapitałem prywatnym i posiadały pewną niezależność, to raz a dwa, jakość mediów publicznych była na nieporównywalnie lepszym poziomie niż jest lokalnych dzienników, bo tak należy to traktować, jest w mojej opinii niebezpieczna dla kształtowania świadomości obywatelskiej, pluralizmu mediów i debaty publicznej. Takie działania zdecydowanie należy ocenić na niekorzyść z perspektywy kształtowania obywatelskiego system ochrony zdrowia się załamuje, bo rząd przespał ostatnie pół roku [OPINIA] Post Views: 174}

Rumunia w okresie komunizmu. Rumunia w okresie komunizmu – okres w dziejach Rumunii od zakończenia II wojny światowej do rewolucji rumuńskiej. Jedno z państw bloku wschodniego. Państwo zachowywało jedynie pozory demokracji, w gospodarce obowiązywały zasady socjalistyczne. Komuniści objęli władzę w Rumunii w 1947 roku dzięki

Moderatorzy: Moderatorzy, Wice-Admini Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Wydaje mi się, że oprócz pasjonatów historii, jest na naszym forum trochę informatyków lub osób znających się na rzeczy. Dlatego głównie do Was kieruję swoje pytanie i prośbę o poradę w poniższym. W niedalekiej przyszłości, około miesiąca, czeka mnie wymiana laptopa na nowy. Kwestię rozmiaru, marki, procesora, RAMu mam ogarniętą, wiem co chcę i tu nie ma dyskusji. Natomiast pojawiła się alternatywa dla laptopa z systemem operacyjnym na taki bez systemu operacyjnego. Specyfikacja sprzętu jest dokładnie taka sama, sprzedawca ten sam (jeden z elektromarketów) ale różnica w cenie to 1100 zł. Win 11 w wersji pudełkowej to kwota rzędu 600 zł, a więc 500 zostaje w kieszeni (akurat na MS Office). ... 2028188049 I tu pytanie do Was szanowni koledzy - czy warto samemu instalować Windowsa ? Czy jest to trudne ? Czy wystarczy włączyć komputer, włożyć pendrive i wykonywać po kolei polecenia ? Czy laptop bez systemu ma wszystkie potrzebne sterowniki ? Papież? Ile ma on dywizji? Józef Stalin - na konferencji w Poczdamie, 1945, odpowiedź na słowa Churchilla, że papieżowi nie podoba się przejęcie władzy w Polsce przez komunistówPozdrawiam yogibabo Komandor podporucznik Posty: 1060Dołączył(a): N 12 lis, 2006 19:20Lokalizacja: Pabianice Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Toki Pn 27 cze, 2022 16:16 Instalacja sama w sobie jest bardzo łatwa, a wszystko, co jest potrzebne, powinno się zainstalować wraz z systemem operacyjnym. Przynajmniej jeśli chodzi o Windows 10 - nowego jeszcze nigdy nie instalowałem, ale nie sądzę, żeby było to trudniejsze. Tutaj można obejrzeć, jak to wygląda na "dziesiątce": rzecz, na którą trzeba zwrócić uwagę, to Microsoft account. Pod linkiem powyżej mamy "Who's going to use this PC?" (po polsku oczywiście będzie napisane co innego, ale ekran wygląda tak samo). Od jakiegoś czasu Windows daje tutaj jako domyślną opcję Microsoft account i jeśli wolimy używać lokalnego użytkownika, to trzeba to wyraźnie zaznaczyć. Coś mi się kołacze, że na "jedenastce" w wersji Home ta możliwość jest wycofana i trzeba mieć konto Microsoft, żeby się zalogować. Może nie do końca tak restrykcyjnie, ale na pewno przedsiębiorstwo dąży do tego, żeby użytkownicy takie konta jeśli Kolega ma takie konto i chce go używać, to tym lepiej. : ) What's the use of worrying? It never was worth pack up your troubles in your old kit-bag and smile, smile, smile! Toki Moderator Posty: 3172Dołączył(a): Pt 20 lis, 2015 14:22Lokalizacja: To zależy. Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? greg_tank Pn 27 cze, 2022 17:41 Spokojnie możesz instalować samodzielnie. greg_tank Kapitan Posty: 880Dołączył(a): So 31 sie, 2013 14:12 Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? yogibabo Pn 27 cze, 2022 17:46 Konto Microsoft jest, więc tu nie będzie problemu. Rozumiem, że aplikacje takie jak np. HP support assistant będę musiał sobie sam pobrać i zainstalować ? Papież? Ile ma on dywizji? Józef Stalin - na konferencji w Poczdamie, 1945, odpowiedź na słowa Churchilla, że papieżowi nie podoba się przejęcie władzy w Polsce przez komunistówPozdrawiam yogibabo Komandor podporucznik Posty: 1060Dołączył(a): N 12 lis, 2006 19:20Lokalizacja: Pabianice Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? mmm777 Pn 27 cze, 2022 20:18 mmm777 Podporucznik Posty: 255Dołączył(a): N 22 lis, 2009 22:54 Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Speedy Wt 28 cze, 2022 08:00 yogibabo napisał(a):Konto Microsoft jest, więc tu nie będzie problemu. Rozumiem, że aplikacje takie jak np. HP support assistant będę musiał sobie sam pobrać i zainstalować ?Tak, samodzielnie. Dobrze też moim zdaniem podmienić później standardowe sterowniki Windows na te pobrane ze strony producenta laptopa. Tzn. zazwyczaj to nie ma znaczenia, działa i tak. Ale czasem poprawia funkcjonowanie jakiegoś podzespołu np. Bluetooth. W skrajnym przypadku, jak pamiętam chyba raz mi się zdarzyło, że u jednej z koleżanek nie działał mikrofon - Windows go wykrył, zainstalował, pokazał w panelu sterowanie że wszystko ok, tylko że nie było ok. Po wgraniu sterownika karty dźwiękowej od Realtek mikrofon zadziałał. Pozdro Speedy Speedy Generał brygady Posty: 4220Dołączył(a): Śr 21 maja, 2003 22:32 Medale Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Fgl Wt 28 cze, 2022 18:22 Instalacja Windowsa 10/11 jest bardzo prosta. Wkładasz pendrive, ustawiasz w BIOSie bootowanie na tenże, instalacja się odpala i podążasz za instrukcjami. Całość trwa, nie wiem, 10 minut? Najwyższą umiejętnością, jaką trzeba posiąść jest umiejętność przeliczania cyferek, tak żeby podać odpowiednią ilość gigabajtów jeśli chcesz sobie zrobić partycje. Co do sterowników - każdy szanujący się producent laptopów (ja mam ASUSa i MSI, gamingowy i mały mobilny) zamieszcza na swojej stronie sterowniki do pobrania do każdego nowszego modelu, więc z tym nie będzie problemu. Jeśli laptop ma być do gier czy obróbki wideo i ma drugą kartę graficzną (w sensie, że nie zintegrowaną) - warto wtedy zainstalować jeszcze sterowniki nVidii czy AMD. Ale nie jest to jakaś wielka filozofia. Co do metody kol. mmm777 - radzę uważać z tymi tanimi kluczami. Dawno temu kupiłam taki na Kinguin - działa do dziś na mojej stacjonarce, ale kiedyś pokusiłam się też o klucz do Office - kupiłam na Allegro za 95 zł, dożywotnia gwarancja, bla bla. No i działał - aż nie wymieniłam dysku twardego. Okazało się, że to była jednorazówka. Chytry dwa razy traci. A pan od kluczy z Allegro szybko zwinął interes. Także nie polecam takiego rozwiązania. - mój blog o literaturze obozowej Fgl Starszy sierżant Posty: 106Dołączył(a): So 01 cze, 2019 14:31 Strona WWW Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? mmm777 Śr 29 cze, 2022 04:18 radzę uważać z tymi tanimi kluczamiTo jest tak, że to co jest nielegalne w USA jest legalne w UE Zasadniczo licencję na system można sobie darować - brak aktywacji systemu skutkuje ostrzegawczym napisem w prawym dolnym rogu pulpitu i niemożnością personalizacji ustawień systemu. Da się z tym żyć mmm777 Podporucznik Posty: 255Dołączył(a): N 22 lis, 2009 22:54 Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Fgl Śr 29 cze, 2022 14:18 Nie przeczę. Ale oszustów sprzedających lewe klucze nie brakuje. Co do tego konta Microsoft - jeśli ktoś nie chce z niego korzystać (nie chcem, ale muszem - jest potrzebne do pobrania Office'a) to faktycznie można zrobić tak, jak napisał Toki. Używanie go jako użytkownika systemu/laptopa jest niby dobrowolne, ale jeśli mimo wszystko wolisz logować się bez niego - trzeba zrobić to co w poście wyżej i uważać, żeby się nie zagapić przy instalacji systemu. - mój blog o literaturze obozowej Fgl Starszy sierżant Posty: 106Dołączył(a): So 01 cze, 2019 14:31 Strona WWW Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? yogibabo Śr 29 cze, 2022 22:59 Dzięki za wszystkie rady, opinie i kupię w wersji pudełkowej na Polskę ze sprawdzonego źródła, a za takie uważam Komputronik. Office niekoniecznie musi być w wersji na Polskę, mam już dwa zainstalowane z licencjami krajów UE (o połowę tańsze niż wersja PL) i bez problemu działają na polskiej wersji językowej, kupione na allegro od sprawdzonych sprzedawców, nowe nieużywane. Papież? Ile ma on dywizji? Józef Stalin - na konferencji w Poczdamie, 1945, odpowiedź na słowa Churchilla, że papieżowi nie podoba się przejęcie władzy w Polsce przez komunistówPozdrawiam yogibabo Komandor podporucznik Posty: 1060Dołączył(a): N 12 lis, 2006 19:20Lokalizacja: Pabianice Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? Fgl Cz 30 cze, 2022 09:32 yogibabo napisał(a):Office niekoniecznie musi być w wersji na Polskę, mam już dwa zainstalowane z licencjami krajów UE (o połowę tańsze niż wersja PL) i bez problemu działają na polskiej wersji językowej, kupione na allegro od sprawdzonych sprzedawców, nowe pojaśnić jaka to wersja Office? Chyba nie 365, bo z tego co mi wiadomo ona jest płatna tylko przez subskrypcję/abonament. Płacisz albo za rok, albo małą kwotę co miesiąc, i tylko przez stronę MS. Pytam tylko z ciekawości. Do niedawna korzystałam z tej subskrypcji (magisterka ), teraz z racji zawodowych przesiądę się na wersję dla firm no i będę mogła zainstalować ją sobie także na moim prywatnym komputerze. - mój blog o literaturze obozowej Fgl Starszy sierżant Posty: 106Dołączył(a): So 01 cze, 2019 14:31 Strona WWW Re: Laptop z systemem operacyjnym czy bez ? yogibabo Cz 30 cze, 2022 11:48 Ja zawsze kupuję wersje pudełkowe z kluczem i Outlookiem. W maju kupowałem młodemu nowego lapka do gier i ze swojej skarbonki wyskrobał kilka stówek na taki pakiet biurowy: ... ZmUxMTA%3D Napisy na pudełku i wewnątrz chyba po hiszpańsku, ale pobrałem ze strony MS wersję Office PL i wpisałem otrzymany klucz. Wszystko działa jak należy. Najstarszy mój Office jest z 2013 i wciąż bezproblemowo działa na lapku z tego samego roku (ech stara poczciwa Toschiba, aż żal będzie się z nią rozstawać ) Papież? Ile ma on dywizji? Józef Stalin - na konferencji w Poczdamie, 1945, odpowiedź na słowa Churchilla, że papieżowi nie podoba się przejęcie władzy w Polsce przez komunistówPozdrawiam yogibabo Komandor podporucznik Posty: 1060Dołączył(a): N 12 lis, 2006 19:20Lokalizacja: Pabianice Powrót do Hyde Park Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zalogowanych użytkowników i 1 gość ^{Przejęcie władzy w Polsce przez komunistów Przejęcie władzy przez komunistów. Od października 1939 r. Polska pozostawała pod zaborem dwóch okupantów: III Rzeszy (terytoria na zachód od Bugu) oraz ZSRR (terytoria tzw. kresów wschodnich - tzn. cześć dzisiejszej Białorusi i Północno-zachodniej Ukrainy wraz z Lwowem).}

Przejęcie władzy przez komunistów Od października 1939 r. Polska pozostawała pod zaborem dwóch okupantów: III Rzeszy (terytoria na zachód od Bugu) oraz ZSRR (terytoria tzw. kresów wschodnich - tzn. cześć dzisiejszej Białorusi i Północno-zachodniej Ukrainy wraz z Lwowem). Ciemiężeni mieszkańcy tychże rejonów nigdy nie pogodzili się z utratą niepodległości. Obok realnie działającej organizacji Armii Krajowej (powstałej z przekształcenia Związku Walki Zbrojnej 14 lutego 1942 r.) z czasem powstała zbrojna organizacja zwana Armią Ludową. Było to zbrojne zaplecze nowej frakcji politycznej - Polskiej Partii Robotniczej (PPR), grupy inicjatywnej mającej na celu zbudowanie komunistycznej podstawy rządu komunistycznego w Polsce. Jako kolejne reprezentacje rządu powstawały Krajowa Rada Narodowa w styczniu 1944 r., Rada Jedności Narodowej w marcu 1944 r., a następnie Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN) w lipcu 1944 r. Nowe rządy rychło zaprezentował swój program polityczny: odbudowa Polski, nacjonalizacja najważniejszych gałęzi przemysłu i reforma rolna. Wszystkie jednak nosiły podobne brzemię - całkowitą zależność od Moskwy. Hasła komunistów zostały zawarte w tzw. manifeście PKWN w Lublinie. Na jego mocy przywrócono niezawisłe sądownictwo oraz wprowadzono bezpłatne szkolnictwo czy gwarancję minimum egzystencji. Chwytliwe postulaty przysporzyły zwolenników socjalistom. Zmęczeni wojną cywile nie dostrzegali jednak niebezpieczeństwa, które niosło wiązanie się z komunistami. W dniu 31 grudnia 1944 r. z działaczy Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego Józef Stalin sformował Rząd Tymczasowy z premierem Edwardem Osóbką-Morawskim na czele. Twór ten został następnie przekształcony w Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (28 czerwiec 1945 roku), a następnie pod naciskiem Kremla uznany przez uczestników konferencji w Jałcie za legalny rząd Polski. Tym samym Rząd w Londynie, powstały jeszcze w 1939 r., stracił na znaczeniu. Kolejnym ruchem popleczników ZSRR było wyeliminowanie opozycjonistów z Armii Krajowej. Jeszcze w 1944 r. rozkręcona została zakrojona na szeroką skalę propaganda przedstawiająca AK jako sprzymierzeńców nazistowskich. Ta zaprawiona w bojach organizacja patriotyczna wykrwawiła się jednak podczas powstania warszawskiego w sierpniu 1944 r. oraz podczas tzw. akcji Burza. W związku z tym nie miała realnej siły by stawić czoła frakcji ludowców. Co więcej Rząd w Londynie rozkazał dowódcy AK gen. Komorowskiemu (pseudonim Bór) nie podejmowanie działań zbrojnych przeciwko Armii Ludowej i ZSRR. W wyniku klęski akcji Burza do radzieckich obozów dostało się około 50 tys. członków podziemia. Zwieńczeniem zagłady AK był tzw. proces szesnastu, kiedy to po zaproszeniu na rozmowy przez radzieckiego generała Iwanowa, główni jego przedstawiciele zostali aresztowani i wysłani do Moskwy. Jednym z uprowadzonych był nowy dowódca AK gen. Leopold Okulicki (pseudonim Niedźwiadek). Doprowadziło to do zupełnego upadku struktury Armii. Oponenci nie zaprzestali jednak walki. Liczne organizacje partyzanckie wykazywały swoją działalność aż do 1949 r., kiedy wszystkie zostały rozbite przez Urząd Bezpieczeństwa i NKWD. Ocenia się, że śmierć w tym okresie poniosło od 14 do 21 tys. osób a ponad 100 tys. zostało aresztowanych lub wywiezionych do ZSRR. W Stanisław Mikołajczyknowym rządzie polskim dominowali komuniści z Polska Partia Robotnicza oraz ich stronnicy. Należeli do nich między innymi: Stronnictwo Ludowe, Polska Partia Socjalistyczna i Stronnictwo Demokratyczne. Po powrocie do kraju wybitnego polityka Stanisława Mikołajczyka powstała nowa partia - Polskie Stronnictwo Ludowe. Znany ludowiec zamierzał bowiem odciąć się od pro-moskiewskich ugrupowań. Z racji rozbicia Stronnictwa Pracy i braku legalizacji Stronnictwa Narodowego (przedwojenne partie polityczne) Polskie Stronnictwo Ludowe stało się jedyną liczącą opozycją. Aby podważyć autorytet Mikołajczyka, Polska Partia Robotnicza doprowadziła do przeprowadzenia referendum, w którym miano zadać trzy pytania: 1. Czy jesteś za zniesieniem Senatu? 2. Czy chcesz utrwalenia w przyszłej Konstytucji ustroju gospodarczego zaprowadzonego przez reformę rolną [...] 3. Czy chcesz utrwalenia zachodnich granic Państwa Polskiego na Bałtyku, Odrze i Nysie Łużyckiej? Ponieważ wszystkie postulaty były zbieżne z programem Polskiego Stronnictwa Ludowego - Mikołajczyk Bolesław Bierutpostulował, aby wyborcy głosowali na pierwsze pytanie „Nie”. Polska Partia Robotnicza najpierw zajęła się akcją propagandową i terroryzowaniem opozycji, a następnie sfałszowała wybory. Ocenia się, że według rzeczywistych danych na 1 pytanie odpowiedziało 26,9% głosujących zamiast 68,2% („oficjalne wyniki”). W dniu 19 stycznia 1947 r. odbyły się wybory parlamentarne, których wynik podzielił los referendum. Partie związane z Polską Partią Robotniczą, działające jako Blok Demokratyczny „zdobyły” ok. 80% głosów. Na Polskie Stronnictwo Ludowe miałoby głosować 10% wyborców, a na SP 5%. Następnie dokonano wyboru prezydenta, którym został „bezpartyjny” – pro-moskiewski członek PPR Bolesław Bierut. Na premiera nowego rządu wybrany został Józef Cyrankiewicz z PPS. Już w lutym 1947 r. uchwalono tzw. Małą Konstytucję, która zachowała większość przepisów z konstytucji marcowej z 1921 r. Był to tylko wstęp do uchwalenia w 1952 r. Konstytucji PRL. W związku z groźbą aresztowania, lider opozycji - Mikołajczyk w październiku 1947 r. opuścił kraj. Do 1950 r. legalna opozycja przestała istnieć. Kolejnym krokiem do wprowadzenia w Polsce jawnego komunizmuKardynał Wyszyński było wchłonięcie rosnącej w siłę Polskiej Partii Socjalistycznej przez Polską Partię Robotniczą. Stało się to w grudniu 1948 r. Nowym tworem, który przejął całkowitą i realną władzę w kraju była Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Do 1949 r. „jedyna partia” posiadała blisko 350 tys. członków. Pozostałe partie - Zjednoczony Sojusz Ludowy i Stronnictwo Demokratyczne pozostały „pasami transmisyjnymi” PZPR. Nad indoktrynacją młodzieży miały czuwać organizacje: Powszechna Organizacja „Służba Polsce” i Związek Młodzieży Polskiej. Katolickie gremium zostało zrzeszone w Stowarzyszeniu PAX Bolesława Piaseckiego. Była to jedna ze strategii w ramach zaostrzanej walki z Kościołem. Postępowała laicyzacja prawa na mocy której wprowadzono śluby cywilne. Stopniowo usuwano religię ze szkół, a co buńczucznych duchownych aresztowano. Wobec niesłabnącego oporu tejże grupy - dokonano pokazowego procesu kieleckiego biskupa Czesława Kaczmarka oraz we wrześniu 1953 r. aresztowano prymasa Stefana Wyszyńskiego. Łupem „księży patriotów” z PAX padł katolicki Tygodnik Powszechny. Mimo to przez cały okres „komunistycznego zaboru” Kościół pozostał jednym z bastionów narodowej wolności. Do roku 1950 nowa władza zajęła się również problemem mniejszości narodowej w Polsce. Na mocy postanowień kongresu w Poczdamie przesiedlono 2,5 mln Niemców. Podczas tej akcji dopuszczano się wielu nadużyć, a emigranci nierzadko stawali się celem ataków choćby Milicji Obywatelskiej. W 1946 r. przeprowadzono tzw. akcję Wisła, która miała uczynić z Polski kraj jednolity narodowo. Na przełomie kwietnia i lipca zmuszono do wyjazdu z Polski prawie 0,5 mln Ukraińców i 40 tys. Białorusinów. W czasie ewakuacji zginęło ok. 1,5 tys. przedstawicieli tej pierwszej narodowości. Po przejęciu władzy przez komunistów Polska zmuszona była do odrzucenia amerykańskiej propozycji pomocy gospodarczej zwanej planem Marshalla. Po kolektywizacji rolnictwa rozpoczęto wdrażanie gospodarki centralnie planowanej. Nowa władza musiała szybko uporać się z problemami gospodarczymi. Zależało od tego poparcie mas społecznych, które oczekiwały szybkiej stabilizacji i odbudowy zniszczeń powojennych. Sama stolica w 1945 r. została w 60% całkowicie zniszczona, a w wyniku plag szczurów do niektórych rejonów państwa trzeba było importować koty. W 1947 r., wdrożono pierwszy plan gospodarczy zwany planem trzyletnim. Za jego opracowaniem stali specjaliści z Centralnego Urzędu Planowania (wywodzący się głównie z PPS). Reforma zakończyła się sukcesem – w 1947 r. wydajność rolnictwa wzrosła o 66% w porównaniu z rokiem 1939. Popularna stała się wizja pracowników, którzy pracując w ramach odbudowy kraju wyrabiali ponad 100% dziennej normy . O wyniku tych działań mogą jednak świadczyć statystyki: w 1950 zanotowano wzrost rozwoju przemysłu ciężkiego o 158%, rolnictwa o 50% oraz PKB o 112%. Wkrótce jednak CUP został zlikwidowany, a kontrolę nad reformami przemysłowymi przejęli komuniści z Hilarym Mincem na czele. Kolejny plan zwany sześcioletnim okazał się wielką klapą. W 1950 r. wymieniono walutę z niezwykle wysoką prowizją na korzyść państwa. W związku z wybuchem wojny w Korei wzrosły nakłady na przemysł zbrojeniowy. Odbiło się to negatywnie na dochodach mieszkańców. Malał jednak odsetek analfabetów, walczono z plagą alkoholizmu, a Polska weszła w etap wyżu demograficznego. Legalnym utwierdzeniem przejęcia władzy komunistów skupionych w PZPR stała się konstytucja uchwalona 22 lipca 1952 r. Rzeczpospolita przyjęła nową nazwę: Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL). Wśród jej nowych regulacji warto wymienić: - zniesienie urzędu prezydenta - ukonstytuowanie nowego organu: Rady Państwa - brak prawa rozwiązania Sejmu - brak zapisu o możliwości wprowadzenia stanu wyjątkowego - zapis, iż sądy stoją na straży ustroju PRL Taki sposób ujęcia zagadnienia dotyczącego władzy państwowej gwarantował pełnie władzy PZPR oraz zupełnie ograniczał możliwość podnoszenia zarzutu bezprawności działań posłów. Z racji faktu, iż nie istniała wówczas skonsolidowana opozycja - całkowita władza spoczywała na Komitecie Centralnym Zjednoczonej Partii Robotniczej.[1] O tym zagadnieniu traktuje film Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru

W Polsce taką funkcję pełni Instytut Pamięci Narodowej utworzony w 1998 roku, w Rumunii – Krajowa Rada ds. Przejęcie władzy przez komunistów w Polsce Pozostawienie Polski w strefie wpływów ZSRR umożliwiło utworzenie komunistycznych władz podległych Stalinowi. Ich istnienie zależało jednak od stłumienia opozycji, politycznej i zbrojnej. Zrobiono to w sposób zdecydowany i brutalny. Przejęcie władzy przez komunistów Geneza – w czasie wojny rozwój działalności ugrupowań komunistycznych (VIII 1941 Polska Partia Robotnicza – PPR; III 1942 Gwardia Ludowa – GL) – po odkryciu zbrodni katyńskiej wycofanie uznania ZSRR dla rządu RP w Londynie – tworzenie alternatywnej armii („ludowe Wojsko Polskie”, tzw. berlingowcy) – I 1944 utworzenie alternatywnych struktur władzy (KRN – Krajowa Rada Narodowa, na czele agent służb ZSRR Bolesław Bierut; odmowa uznania rządu RP w Londynie, współpraca z ZSRR, zapowiedź reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu) – II 1945 konferencja „Wielkiej Trójki” w Jałcie (granica wschodnia Polski na linii Curzona, Polska w strefie działań ZSRR, wolne wybory) – od przekroczenia Bugu w VII 1944 zajmowanie przyznanych Polsce terenów wyłącznie przez Armię Radziecką i „ludowe” Wojsko Polskie Linia Curzona – zaproponowana w czasie wojny bolszewickiej w 1920 r. przez Brytyjczyków linia demarkacyjna (tymczasowa granica) między wojskami polskimi i bolszewickimi – całkowicie odcinała od Polski Kresy. Po II wojnie światowej wzdłuż linii Curzona ustalono granicę Polski (istniejącą z małymi zmianami do dziś). Przebieg 1) zaraz po przekroczeniu Bugu przez Sowietów – zał. Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego jako „rząd” (tzw. „komitet lubelski”, na czele Edward Osóbka-Morawski) – manifest 22 VII 1944 – sojusz z ZSRR, granica wschodnia na linii Curzona – decyzje PKWN – utworzenie Milicji Obywatelskiej (zamiast policji, w czasie wojny kolaborującej z Niemcami), sądownictwo wojskowe także w sprawach cywilów – 1944 reforma rolna: przejęcie ziemi poniemieckiej i wielkiej własności ziemskiej w zamian za dożywotnią rentę (wkrótce zmniejszoną); nieco ponad 1/3 rozparcelowano (podzielono) między chłopów, z reszty utworzono gospodarstwa państwowe – likwidacja ziemiaństwa, uzyskanie poparcia chłopów dla nowych władz – XII 1944 przekształcenie PKWN w Rząd Tymczasowy RP (premier Edward Osóbka-Morawski) 2) VI 1945 utworzenie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej uznanego przez aliantów (premier Edward Osóbka-Morawski) – oprócz komunistycznej większości także kilku polityków opozycji ( były premier rządu londyńskiego Stanisław Mikołajczyk – rozłam w rządzie londyńskim) – w tym samym czasie VI 1945 w Moskwie „proces szesnastu” (przywódców polskiego państwa podziemnego, podstępnie aresztowanych przez NKWD i oskarżonych o współpracę z Niemcami przeciwko ZSRR) – likwidacja krajowych struktur rządu londyńskiego, zastraszenie opozycji – próba przekonania Kościoła i ludności, że nowe władze nie wprowadzą zmian obyczajowych (udział dygnitarzy komunistycznych w uroczystościach religijnych, religia w szkołach, zwrot dóbr kościelnych zagrabionych przez Niemców, zgoda na istnienie prorządowego ale katolickiego Stowarzyszenia PAX z przedwojennym narodowcem Bolesławem Piaseckim na czele) – przejęcie tzw. Ziem Odzyskanych (Śląsk, Pomorze, Warmia i Mazury) – rozpoczęcie masowych przesiedleń (3,5 mln Niemców do Niemiec, 1,8 mln Polaków z Kresów) Ciekawostka: przesiedlenia Polaków z Kresów na Ziemie Odzyskane nazywano oficjalnie „repatriacją”. Był to jednak zabieg propagandowy, bo „repatriacja” oznacza „powrót do ojczyzny (z innego kraju)”, a przesiedlani Polacy byli właśnie przymusowo wysiedlani ze swojej ojczyzny na zupełnie nowy dla siebie teren. 3) wykonanie decyzji aliantów o wolnych wyborach: – VI 1946 sfałszowane referendum ludowe (zniesienie senatu, reforma rolna i nacjonalizacja przemysłu, granica zachodnia na Odrze i Nysie Łużyckiej) – propaganda i terror UB przeciwko opozycyjnemu PSL – I 1947 sfałszowane wybory do Sejmu Ustawodawczego (rzekome zwycięstwo „bloku demokratycznego” pod kierunkiem komunistów i porażka opozycyjnego PSL) – ucieczka Stanisława Mikołajczyka z kraju – praktyczna likwidacja opozycji politycznej – Sejm Ustawodawczy: prezydent Bolesław Bierut, premier Józef Cyrankiewicz, „Mała Konstytucja” (praktyczne odejście od zasad konstytucji marcowej 1921) Zmiany w ugrupowaniu rządzącym w Polsce: – przekształcenie PPR w partię masową – wewnętrzne konflikty między zwolennikami sowietyzacji (Bolesław Bierut) i „polskiej drogi do socjalizmu” (Władysław Gomułka), związane także z wojennymi losami działaczy komunistycznych – odsunięcie od władzy i aresztowanie Władysława Gomułki za „odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne” (zwycięstwo nurtu prosowieckiego) – czystka i zastraszenie przedwojennych działaczy PPS – XII 1948 utworzona Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR; połączenie PPR i PPS) Skutki Zwołanie Sejmu Ustawodawczego i uchwalenie tzw. Małej Konstytucji oznaczało przejęcie władzy w Polsce przez komunistów (podległych Stalinowi, ale z uznaniem międzynarodowym). Partyzantka antykomunistyczna (podziemie antykomunistyczne, „żołnierze wyklęci”) Geneza: – od 1943 tworzenie przez AK struktur konspiracyjnych na wypadek okupacji radzieckiej (ok. 80-100 tys. żołnierzy w chwili zakończenia wojny) – porażka „planu Burza” – brutalna likwidacja AK na Kresach, upadek powstania warszawskiego, – uznanie Polski za strefę działań wojennych ZSRR – terror NKWD wobec AK, bezkarne zbrodnie żołnierzy radzieckich na polskich cywilach – „myślenie życzeniowe” wielu działaczy antykomunistycznych (nadzieje na „III wojnę światową” zachodnich aliantów z ZSRR) – spóźnione i niewystarczające działania rządu RP w Londynie oraz utrata międzynarodowego poparcia dla niego Przebieg: Działania partyzantki antykomunistycznej: – partyzantka antykomunistyczna – początkowo ok. kilkunastu tys. żołnierzy, różne organizacje bez wspólnego dowództwa; największe to AK – Armia Krajowa (do rozwiązania w I 1945), WiN – Wolność i Niezawisłość, Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj, NSZ – Narodowe Siły Zbrojne, Konspiracyjne Wojsko Polskie) – akcje zbrojne: ataki na posterunki i więzienia (uwalnianie więźniów), przejmowanie pieniędzy i dokumentacji z urzędów i spółdzielni, zamachy na funkcjonariuszy komunistycznych – największe akcje zbrojne: V 1945 atak na obóz NKWD w Rembertowie koło Warszawy (uwolnienie kilkuset więźniów), V 1946 opanowanie miasta Hrubieszów (rzadki przypadek współdziałania WiN i UPA) Przeciwdziałanie ze strony władz komunistycznych: – ogromne siły rządowe (cn. 250 tys. milicjantów i żołnierzy, w tym wyposażonych w ciężką broń) wsparte przez jednostki NKWD – brutalne represje (aresztowania, tortury w śledztwie, wyroki śmierci; w obozach NKWD śmierć głodowa i deportacje na Syberię) – VII 1945 obława augustowska – masowe aresztowania na Suwalszczyźnie (kilkaset osób uprowadzono w nieznanym kierunku i zamordowano) – II 1947 amnestia dla działaczy podziemia (wiarołomna, bo ujawniający się zostali poddani represjom; praktyczna likwidacja większości struktur konspiracyjnych) – propaganda państwowa przedstawiająca partyzantkę jako „bandy” (wykorzystanie faktu, że na tych samych terenach działały również bandy rabunkowe) Badanie i ocenę partyzantki antykomunistycznej po 1945 komplikuje fakt, że niektórzy jej działacze jednocześnie walczyli z okupantami i popełniali zbrodnie wojenne. Na przykład, działający na Podlasiu oddział Romualda Rajsa ps. Bury zarówno zwalczał komunistów, jak i dopuszczał się mordów na prawosławnych Białorusinach. Powoduje to, że przez jednych „Bury” jest uznawany za bohatera, a przez innych za zbrodniarza. W 2019 ofiary zbrodni „Burego” zostały uznane za świętych przez Kościół prawosławny. Przykłady ofiar terroru: – Danuta Siedzikówna ps. „Inka” – 18-letnia sanitariuszka oddziału Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” (po aresztowaniu mimo tortur nikogo nie zdradziła, rozstrzelana). – rotm. Witold Pilecki – w czasie wojny dobrowolny więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz oraz powstaniec warszawski; po wojnie organizował konspiracyjne struktury wywiadu (aresztowany, torturowany i rozstrzelany) – gen. August Emil Fieldorf ps. „Nil” – w czasie wojny dowódca Kedywu Komendy Głównej AK; po wojnie nie podjął działalności konspiracyjnej (mimo to aresztowany pod fałszywymi zarzutami i powieszony). Skutki: – zdecydowane zwalczanie partyzantki przez władze i brak poparcia społeczeństwa (zmęczonego wojną) powodowały szybkie wygaszanie oporu – IV 1950 porozumienie Episkopatu Polski z władzami komunistycznymi – potępienie konspiracji przez Kościół katolicki (co także wpłynęło na wygaszanie oporu zbrojnego przeciw komunistom) – po 1953 partyzantka antykomunistyczna była już rzadkością (choć ostatni partyzant – Józef Franczak 'Lalek’ – zginął dopiero w 1963) – przez cały okres PRL partyzantka antykomunistyczna była przemilczana lub nazywana „bandami”, a jej zwalczanie nazywano „utrwalaniem władzy ludowej” Od lat 90. XX w. – upamiętnienie „żołnierzy wyklętych”, w tym: – 1 III Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych (rocznica wykonania wyroku śmierci na członkach tzw. IV Komendy Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość w 1951) – poszukiwania anonimowych pochówków ofiar „mordów sądowych” i uroczyste pogrzeby (Instytut Pamięci Narodowej – prof. Krzysztof Szwagrzyk, archeolodzy-wolontariusze) Ciekawostka: określenie „żołnierze wyklęci” powstało dopiero w latach 90. XX wieku. Najczęściej interpretuje się je tak, że partyzanci antykomunistyczni w Polsce po II wojnie światowej nie tylko byli zwalczani przez państwo, ale także lekceważeni lub potępiani przez większość społeczeństwa, Kościół i opinię międzynarodową więc w ten sposób „wyklęci” przez wszystkich. Konspiracja młodzieżowa Geneza: – opór młodzieży przeciw indoktrynacji w szkołach (likwidacji harcerstwa, walce z religią, przymusowi członkostwa w komunistycznych organizacjach, przekazywanym treściom itd.) – chęć włączenia się w działalność niepodległościową jak dorośli Przebieg: – ogółem 1944-1956 powstało ponad 1000 grup konspiracyjnych (przeważnie małych i krótko działających, ale łącznie kilkanaście tysięcy osób) – formy działalności: propaganda (wydawanie i rozpowszechnianie ulotek), samokształcenie, szkolenie wojskowe, w niektórych organizacjach także próby działań dywersyjnych Skutki: – represje wobec uczniów – usuwanie ze szkół, kary więzienia (specjalny obóz dla młodocianych więźniów w Jaworznie – na wzór radziecki); represje wobec rodziców „Akcja Wisła” Geneza: – sztuczny podział ziem południowo-wschodniej Polski, w tym Bieszczad (zamieszkanych przez Polaków i Ukraińców) – nadzieje nacjonalistów ukraińskich na kolejną wojnę, która przyniesie niepodległość Ukrainie – dążenie do oderwania terenów Polski zamieszkanych przez Ukraińców – działalność partyzantki ukraińskiej (UPA – Ukraińskiej Powstańczej Armii) przeciwko przesiedleniom Ukraińców z polskich Bieszczad do ZSRR Przebieg: – walki UPA (przy wsparciu ludności ukraińskiej) z „ludowym” WP, ale i polskim podziemiem – III 1947 śmierć gen. Karola Świerczewskiego „Waltera” (jednego z najbardziej rozpoznawalnych dowódców „ludowego” WP) w zasadzce koło Baligrodu – pretekst do odwetu na Ukraińcach – 1947-1950 „Akcja Wisła” – przymusowe przesiedlenie ludności greckokatolickiej i prawosławnej na tzw. ziemie odzyskane (140 tys. osób) Skutki: – czystka etniczna w południowo-wschodniej Polsce – likwidacja ukraińskiego osadnictwa i kultury, wyludnienie – rozproszenie ukraińskiej mniejszości w Polsce (Dolny Śląsk, Pomorze Zachodnie, Warmia) – całkowita likwidacja oporu Ukraińców, w tym działalności UPA w Polsce – represje wobec inteligencji i duchowieństwa ukraińskiego w Polsce Ponieważ przy przesiedleniach przyjęto kryterium religijne (prawosławni i grekokatolicy), oprócz Ukraińców przesiedlono także Łemków, stanowiących osobną grupę etniczną. Akcja Wisła osłabiła kulturę łemkowską bardziej, niż ukraińską (Łemków było znacznie mniej, więc rozproszenie uderzało w nich silniej). [podstawa programowa dla szkół podstawowych – Ilustracja – plakat propagandowy „Olbrzym i zapluty karzeł reakcji”, rozpowszechniany przez komunistów w 1945 roku. „Olbrzym” ma mundur „ludowego” Wojska Polskiego, a opluwa go pokraczny stwór z napisem „AK”. „Reakcja” to w komunistycznej propagandzie dążenie do przywrócenia starych porządków, niechęć wobec zmian. Choć plakat kolportowano tylko przez kilka miesięcy 1945 (zaprzestano po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej), samo określenie weszło do powszechnego użycia i wskazywało stosunek nowych władz do Armii Krajowej.

Pierwszy pokazowy proces w powojennej Polsce odbył się w 1947 roku. Wówczas na ławie oskarżonych zasiadł pierwszy zarząd WiN z płk Janem Rzepeckim na czele. Dziewięć osób, które

Przejmowanie władzy przez komunistów w Polsce i Jugosławii - porównanie do roku 1956 Od roku 1943 wojska radzieckie znajdowały się w kontrofensywie na całej długości frontu wschodniego. Kwestią czasu stało się wtedy, gdy dotrą one do dawnych granic ZSRR, a później wejdą na terytoria innych państw okupowanych przez III Rzeszę. Na terenach zajętych przez Sowietów wprowadzano ustrój komunistyczny. Po części odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosiły mocarstwa zachodnie, które godziły się na podział Europy i świata na 2 obozy. W obozie komunistycznym znalazła się większość państw Europy Wschodniej i Południowej. Wśród nich znajdowały się Polska i Jugosławia. W obu tych państwach od dłuższego czasu działały organizacje szerzące ideologię komunistyczną. Sytuacja Jugosławii jak i Polski nie wyglądała w 100% tak samo. W obu przypadkach na emigracji w Wielkiej Brytanii działały rządu tych państw. Również w Wielkiej Brytanii przebywał król Jugosławii. Jednak sama walka komunistów o władzę w tych krajach przebiegała zupełnie inaczej. To Jugosławia stała się wzorem do naśladowania dla innych państw, gdzie Stalin chciał stworzyć rządu komunistyczne. W kraju tym działa dobrze zorganizowana, wyposażona i liczna armia partyzancka. Na jej czele stał Josip Broz - Tito. Armii udało się wyzwolić spod panowania niemieckiego znaczą część kraju, gdzie wkrótce zaczęto wprowadzać ustrój komunistyczny. Mocarstwa zachodnie początkowo udzieliły pełnego poparcia marszałkowi Tito. Jednak nie chciały, by pełnię władzy w Jugosławii przejęli komuniści. Dlatego zaproponowali utworzenie rządu koalicyjnego, w którym mieliby się znaleźć działacze komunistyczni, jak i przebywający na emigracji demokraci. powstał Rząd Tymczasowy Demokratycznej Federacyjnej Jugosławii, na czele z marszałkiem Josipem Broz - Tito na czele. Niedługo po tym fakcie, Tito zdołał zlikwidować opozycję w swoim państwie. Dobrym przykładem tego działania stały się wybory do Skupsztiny Ustawodawczej, czyli Konstytuanty, które odbyły się w listopadzie roku 1945. W wyborach tych komuniści (Front Ludowy) uzyskali 90% głosów. proklamowano Federacyjną Republikę Jugosławii, składała się z 6 państw. Natomiast uchwalono konstytucje, które z znaczącym stopniu była kopią konstytucji radzieckiej z 1936 roku. Podobnie były w przypadku Polski. Alianci na konferencji w Jałcie postanowili, że w Polsce zostanie utworzony rząd koalicyjny, na wzór jugosłowiańskiego. Rekonstrukcji miał ulec Rząd Tymczasowy, do którego miano prowadzić działaczy demokratycznych. Jednak nie obyło się to bez problemów. Stalin nie zgadzał się na obecność Stanisława Mikołajczyka w przyszłym rządzie. W wyniku namowy Churchilla udało się spór załagodzić. Mikołajczykowi pozwolono brać udział w tworzeniu rządu, w zamian za to musiał on zaakceptować porozumienia jałtańskie, co ten później uczynił. Nie bez znaczenia na tworzenie się władzy w nowo odbudowywanej Polsce był proces szesnastu . Dotyczył on osądzenia 16 członków państwa podziemnego. Chciano w ten sposób nie tylko uniemożliwić im stworzenie innego rządu. Głównym zadaniem tego procesu było ukazanie, kto tak naprawdę dyktuje warunki w świecie polityki. Świadczyły o tym wyroki. Z pośród 16 osób aż 3 osoby uniewinniono. Był to oczywiście proces pokazowy. Sam TRJN został powołany do życia Niedługo potem, bo już uznała go Francja, a USA i Wielka Brytania. Było to o tyle ważne wydarzenie, że TRJN stawał się jedyną, legalną władzą w Polsce. Tym samym, rząd Tomasza Arciszewskiego stracił poparcie państw zachodnich. Jednak rząd Arciszewkiego została kilka dni wcześniej uprzedzony o fakcie, iż niedługo Brytyjczycy cofną mu uznanie. Miało to pozwolić na dokonanie odpowiednich operacji finansowych, które miału umożliwić dalsze działanie polskiej emigracji politycznej. Było to ważne, gdyż z chwilą cofnięcia uznania dla rządu londyńskiego wszelkie konta bankowe czy depozyty przechodziły w ręce TRJN. ZSRR nie musiało uznawać TRJN, gdyż już wcześniej popierało PKWN i Rząd Tymczasowy. Należało jeszcze tą władze utrwalić w wyborach. Zgodnie z postanowieniem konferencji jałtańskiej miały być one wolne i demokratyczne. Wcześniej, przeprowadzono referendów ludowe. Każdy z obywateli miał odpowiedzieć na 3 pytania. Dotyczyły one; 1) zniesienia Senatu; 2) utrwalenia w przyszłej konstytucji ówczesnego ustroju gospodarczego; 3) uznania zachodniej granicy Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej. Stronnictwa komunistyczne - PPR, PPS, SD, SL - namawiały do głosowania 3 x TAK. W opozycji do nich było PSL, które reaktywował Stanisław Mikołajczyk. PSL namawiało, by głosowano 2 x TAK - na pytanie 2 i 3. Wszystkie te partie działały legalnie, PSL jednak w opozycji do pozostałych partii. Konspiracyjnie działały WiN - namawiał do głosowania 1 x TAK, na pytanie 3, NSZ - 3 x NIE. Oficjalne wyniki, które zostały opublikowane Frekwencja wyniosła 85%. Odpowiedzi TAK na pytanie 1 odpowiedzi udzieliło 68%, na 2 - 77%, na 3 - 91%. Jak jednak pokazały późniejsze badania historyków, referendów to zostało sfałszowane. W rzeczywistości odpowiedzi TAK na pytanie 1 udzieliło 27%, 2 - 42%, 3 - 67%. Był to kolejny krok, który umożliwił komunistom umocnienie swojej władz w Polsce. Kolejnym z nich były, zapowiedziane już na konferencji jałtańskiej, wolne wybory. Z wolnymi i demokratycznymi wyborami nie miały nic wspólnego, odbyły się Partie komunistyczne stworzyły wspólny blok wyborczy - Blok Stronnictw Demokratycznych, uzyskał on 80% głosów. Drugie w kolejności było PSL - 10%, a następnie PSL - nowe wyzwolenie - 3,5 %. Były do wybory do Sejmu Ustawodawczego. Ten wysoki wynik dawał komunistom ogromną przewagę nad resztą partii. Wynikało to z faktu, że wybory były sfałszowane. Wojsko, MO, ORMO kontrolowały lokale wyborcze. Fałszowano listy wyborcze PSL - cud nad urną . Tym samym doprowadził ich do pełni władzy, a rok 1947 uważa się za datę ostatecznego ustanowienia władzy ludowej w Polsce. Porównują to z innymi państwami blok wschodniego komuniści zdobyli tą władze dosyć wcześnie. Wcześniej pełnie władzy komuniści utrwalili tylko w Jugosławii. Patrząc zatem na te dwa państwa, łatwo zauważyć, że swoją władzę zdobyły nie legalnymi sposobami, lecz terrorem i walką z opozycją. Oczywiście najczęściej byłą to opozycja zewnętrzna . Jednak niekiedy, jak w przypadku Jugosławii, z krytyką występowali działacze partii sojuszniczych z Komunistyczną Partią Jugosławii. Przykładem może być osoba Dragoljuba Jovanovica, przywódcy jugosłowiańskiej Narodowej Partii Chłopskiej. Niemal wszyscy ci, którzy odważyli się publicznie wyrażać swoje niezadowolenie, znaleźli się w więzieniu i zostali oskarżeni współpracę z wywiadami państw zachodnich. Ponadto Tito zapewnił sobie wyjątkową pozycję w państwie, pełniąc funkcję premiera, ministra ON, najwyższe funkcje w partii. Co ważne, miał przy tym poparcie narodu. W przypadku Polski, także wszechobecny był terror. Przykładowo, dekret z czerwca 1946 roku wprowadzał w życie tzw. Mały Kodeks Karny. Zgodnie z nim, surowo karano wszelkie wystąpienia wobec przeciwko władzy ludowej - za szeptaną propagandę groziło od 1 do 10 lat więzienia. Dochodziło także do aktów przemocy. Najbardziej znanym jest mord Żydów w Kielcach. Zabito wtedy ponad 40 Żydów, przewodniczącego Komitetu Żydowskiego dr. Kahanę. Jednak same wydarzenia były celowo sprowokowane. Jak podano, Żydzi mieli porwać 9 - letniego Henryka Błaszczyka. W rzeczywistości chłopczyk udał się do rodziny, nie informując o tym rodzicom. Po powrocie do domu, po 3 dniach, zeznał, że był przetrzymywany przez Żydów w jednej z piwnic. Jak się później okazało, w budynku gdzie miał mieszkać ów Żyd - Kałaman Singer - nie było piwnicy. Był to kolejny przykład, że władza często szukała pretekstu, by doprowadzić do jakiejś akcji, mającej szerzyć terror. Patrząc także na inne, podobne aspekty utrwalania władzy komunistów w obu tych krajach należy zwrócić uwagę na gospodarkę. Doprowadzono to nacjonalizacji przemysłu oraz kolektywizacji rolnictwa. Były to typowe działania, które podejmowali komuniści, gdyż wiązały się z podstawowymi hasłami przez nich głoszonymi. Jednak już po utrwaleniu władzy w Jugosławii dało się zauważyć, iż polityka prowadzona przez Tito odbiega od tej, jakiej życzył by sobie Stalin i władze w Moskwie. Tito miał własną wizję budowania wspólnoty socjalistycznej. Dlatego jego działa nie podobały się Moskwie. Mógł powtórzyć się scenariusz, związany z Bułgarskim dyktatorem - Georgijem Dymitrowem. W roku 1948 ogłosił on pomysł utworzenia federacji państw, w której skład miały wejść Bułgaria, Jugosławia, Rumunia i Albania. Nie wykluczał także obecności Polski i Czechosłowacji. Jego postawa nie podobała się władzom w Moskwie, a jego samego skrytykowano. Co ważniejsze, rok później nagle zmarł podczas kuracji w radzieckim sanatorium. Istniało uzasadnione podejrzenie, że został tajnie zamordowany. Podobne obawy wiązano z osobą Tito. Jego plany doprowadziły do konfliktu ze Stalinem. Zasadniczą sprawą, była decyzja Tito o wyrzuceniu z Jugosławii doradców i fachowców radzieckich. Tito wiedział, że filtrują jego działania i wysyłają raporty do Moskwy. Znał metody ich działania z Kominformu. Sam Tito także odnosił się z sympatią do pomysłów Dymitrowa, z tym, że chciał włączyć stworzyć federacje z Jugosławii i Bułgarii, nie wykluczał wcielenia do swych planów Węgier i Albanii. Sam konflikt na linii Tito - Stalin nie miał podłoża ideologicznego, gdyż Tito był zwolennikiem komunizmu, o wybujałej ambicji. Na początku roku 1948 KPJ i WKPb wymieniły między sobą listy, w których wymieniono wzajemne oskarżenia i zarzuty. Nie wymieniono w nich bezpośredniego powodu konfliktu. Do tego czasu stosunki między Jugosławią i resztą bloku wschodniego uległy pogorszeniu. W tym samym roku, na konferencji Kominformu w Bukareszcie skrytykowano komunistów jugosłowiańskich za błędy i odstępstwa od marksizmu i leninizmu . Samego Tito powszechnie nazywano faszystą i zbrodniarzem. Izolowano Jugosławię w bloku wschodnim. Albania i Rumunia musiały zerwać stosunki dyplomatyczne, a pozostałe państwa musiały ograniczyć swoją współpracę z Jugosławią. Wszystko pod dyktando Moskwy. Zmusiło to J. Broz - Tito do zmiany polityki. Dążył on do przekształcenia Jugosławii w potencjalnego przywódcę państw określających się jako socjalistyczne. Zmianie uległa także polityka gospodarcza kraju. W kraju wprowadzono reformy, dzięki którym rady robotnicze miały i samorządy lokalne miały większy wpływ na życie gospodarcze. Zatrzymano proces kolektywizacji rolnictwa, i umożliwiono ludziom występowanie ze spółdzielni. Były to oczywiście reformy liberalne, w znacznym stopniu zmieniające ustrój państwa. Zmiany te utrwaliła ostatecznie nowa konstytucja, uchwalona w 1953 roku. Izolacja Jugosławii spowodowała, że nie została ona zaproszona do RPWG. Była to organizacja mająca na celu zacieśnienie współpracy gospodarczej miedzy krajami socjalistycznymi. Należały do niej nie tylko kraje europejskie. W późniejszym czasie dołączyły do niej Kuba, Wietnam czy Mongolia. W obliczu takiej polityki Jugosławia zdecydowała się nawiązać współpracę z Zachodem. W 1948 roku podpisała ona układy gospodarcze z USA i Wielką Brytanią, Jugosławia została częściowo objęta Planem Marshalla. Taka polityka nie podobała się Stalinowi. Często mówi się nawet, iż planował on zbrojną interwencję w tym niepokornym kraju. Ostatecznie nie zdecydował się na ten drastyczny krok. W sierpniu 1954 roku Jugosławia, Grecja oraz Turcja podpisały Pakt Bałkański. Groziło to wejście tej federacji bałkańskiej w strefę wpływów NATO. Proces normalizacji stosunków między Jugosławią, a resztą bloku komunistycznego nastąpił dopiero po śmieci Stalina. Było to spowodowane tym, że Stalin nie lubił mieć konkurencji w świecie politycznym. Jego śmierć pozwoliła wrócić do stanu rzeczy z ’45. W roku 1955 wizytę w Jugosławii złożył Chruszczow i Bułganin. Wyrazili oni ubolewanie z powodu faktu, że Stalin nieodpowiednio odnosił się do narodu jugosłowiańskiego. Żałowali także tego, że zerwane zostały wszelkie umowy z Jugosławią. Z tą chwilą stosunki między Jugosławią i resztą bloku komunistycznego uległy normalizacji. Odmienną politykę prowadziła w tym czasie Polska. Wśród naszego narodu nie było w tym czasie tak charyzmatycznego przywódcy jak Tito. Żaden też nie cieszył się takim poparciem wśród społeczeństwa. W tym czasie, czyli zaraz po utrwaleniu władzy przez komunistów. Pierwszą ofiarą systemu stał się Stanisław Mikołajczyk. Został on oskarżony o współpracę z zachodnim wywiadem. Była to tzw. rozprawa z PSL . Z wiadomych przyczyn rzecz jasna, stronnictwo to pozostawało w opozycji w stosunku do BSD. Komuniści chcieli zmian w zarządzie kierowniczym PSL. Udało im się to, gdyż następcą Mikołajczyka został J. Miećko. PSL w 1949 podpisało porozumienie z SL, i utworzyło ZSL. Tak też rozpoczął się okres stalinizacji Polski. Już wcześniej, w trakcje uchwalenia Małej Konstytucji wprowadzono część zmian, które miały pomóc w utrwaleniu władzy. Ponadto najwyższe funkcje państwowe sprawowali komuniści - prezydentem był B. Bierut. Instrumentem władzy był przymus, a Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego liczyła ok. 100 000 ludzi, nie licząc 40 000 cywilnych działaczy. Również MO i ORMO była instrumentem władzy ludowej. Zaczęto zmieniać system partyjny w Polsce. W grudniu 1948 powstała, z połączenia PPS i PPR, PZPR. Tzw. Pasem transmisyjnym PZPR były ZSL - dla środowisk wiejskich, oraz SD dla środowisk rzemieślniczych. Przetrwał on do 1989 r. Władze zachowała pełnię władzy w sferze ekonomicznej. W Polsce obowiązywała gospodarka nakazowo - rozdzielcza. Wszechobecny był terror. Rozprawiano się z przeciwnikami politycznymi. AK nazwano zaplutym karłem reakcji . Na plakatach często przypisywano im cechy faszystów, umniejszano ich rolę w walce o wyzwolenie ojczyzny. Dokonywano reform w jednym z najważniejszych aparatów władzy komunistycznej - wojsku. Marszałek Rokossowski, pełniący w tym czasie funkcję MON, związał wojsko z partią. Przeprowadził czystkę wśród przedwojennej kadry oficerskiej. Wprowadzał nie tylko wzorce radzieckie, ale zastępował oficerów polskich sowieckimi. Zwiększył liczebność armii polskiej, co także było charakterystyczne dla komunistów. Od tego czasu gospodarka była związana z wojskiem. Wykorzystywano entuzjazm społeczeństwa. Rzucano hasła przodownictwa pracy . Ludzie w pocie czoła pracowali, wyrabiając często 200 lub 300% normy dziennie. Okupowali to nie tylko potem, ale często i zdrowiem, co doprowadzało ich do szybciej śmieci. Zdecydowano się na wprowadzenia obowiązkowego szkolenia wojskowego dla młodzieży w wieku 16-21 lat. Młodzież wiązała się w różnego rodzaju organizacje - w 1948 powstał Związek Młodzieży Polskiej. Głównymi hasłami zmptowca było kocham Polskę ludową , umacniam władze demokracji ludowej , walczy z imperializmem. Nieodzownym elementem walki ze sprzeciwem była cenzura. W 1945 powołano Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, a 3 lata później upaństwowiono wszystkie wydawnictwa i czasopisma. Zdecydowano się na wprowadzenie industrializacji. Stworzono plan 3 - letni. Miał on na celu podnieść stopę życiową ponad stan przedwojenny. Utrwalić ustrój i przebudować strukturę społeczno - gospodarczą kraju. Zlikwidować zniszczenia powojenne i ujednolić kraj z ziemiami wcielonymi do Polski. Plan realizowano w latach 1947 - 49. Realizowano także program upaństwowienia handlu w Polsce - bitwa o handel . Starano się w dalszym ciągu reformować gospodarkę, miał temu służyć plan 6 - letni. Jego realizację rozpoczęto w 1950 roku. Chciano szybko zindustrializować gospodarkę w oparciu o ciężki przemysł zbrojeniowy. Produkcja przemysłowa miała wzrosnąć o 158%. Wzrost w rolnictwie o 50%, dochody obywateli o 172%. Rozbudowywano przemysł stoczniowy, hutniczy, samochodowy. Plan zakończono realizować w 1955 roku. Dochód wzrósł jedynie o 73%, a produkcja o 13%. Jedynie produkcja przemysłowa wzrosła o 172%. W wyniku tych działań Polska stała się krajem przemysłowo - rolniczym. Tym samym nastąpił awans społeczny chłopów. Dużym sukcesem władz ludowych było także zmniejszenie analfabetyzmu. W sferze kultury wszechobecny był socrealizm. Ukazywał on zwykłe życie ludności pracującej - proletariatu. Głównymi symbolami tego trendu w sztuce był sierp i młot. W kinematografii nie dokonano zbyt wielkiego postępu. W kinach obejrzeć można było jedynie kiczowate filmy. Z ekranów znikły filmy zachodnie. Przy KC PZPR powołano kilka instytutów, które miały na celu kształcenie kadry urzędniczej i intelektualnej posłusznej władzom centralnym. Szczególnie ucierpiały na tym nauki humanistyczne. Wypaczano historię, zmieniano fakty. Władze państwowe szykanowały Kościół i kler. Działano zgodnie z zasadą - wskaż mi księdza, a ja znajdę na niego paragraf . Starano się rekrutować tajnych działaczy wśród księży. Likwidowano seminaria, zabierano Kościołowi szpitale, zakłady opiekuńcze, ograniczano budownictwo sakralne. Zerwano konkordat z Watykanem. Konfiskowano dobra kościelne, przejęto CARITAS . Dopiero w 1950 roku doszło do porozumienia miedzy Kościołem a władzą. Kościół uznał władze państwową, a władza dało Kościołowi szereg praw - do nauczania religii w szkołach. Ustrój państwa ostatecznie zatwierdziła konstytucja PRL z dnia Znosiła ona urząd prezydenta. Na jego miejsce powoływała Radę Państwową. Nie było Senatu, pozostawiono Sejm, który od 1960 roku liczy zawsze 460 osób. Rada Państwa mogła wydawać dekrety z mocą ustawy, wprowadzać stan wojenny, zwoływania Sejmu i ustalania daty wyboru do niego. Obraz podziału władzy w państwie oddawały wybory z października 1952. Na ZSL, PZPR i SD, czyli Front Ludowy miało zagłosować 98% uprawnionych, przy frekwencji 95%. PRL w tym czasie był oczywiście pod silnymi wpływami Moskwy. Świadczy o tym fakt, że w 1949 roku była ona założycielem RPWG, a w 1955, w naszej Stolicy zawarto pakt wojskowy - Układ Warszawki. Był on odpowiedzią na przyjęcie RFN do NATO, czyli remilitaryzacje Niemiec. Porównując oba te państwa można łatwo znaleźć podobieństwa i różnice. Oba te państwa, Jugosławia i Polska, stały się krajami komunistycznymi. Wynikało to z tego, że znalazły się one w strefie wpływów ZSRR. Prowadziły podobną politykę wewnętrzną, szczególnie w kwestii dochodzenia do władzy. Nie obawiały się stosowania terroru, represji, nie przebierały w środkach. Udało im się także w sposób znaczący umocnić swoją pozycję. Oczywiście nie w sposób do końca legalny - fałszowane wybory. Jednak śmiało można stwierdzić, że drogi obu państw rozeszły się już około roku 1948. Jugosławia i Polska obrały 2 różne, można powiedzieć przeciwstawne, sobie drogi. Jugosławia, ze swoim charyzmatycznym przywódcą Josipem Broz - Tito na czele, starała się prowadzić politykę niezależną od Kremla. Tito miał własną wizję świata komunistycznego, inną od tej, jaką proponowała Moskwa. Ponadto sama sytuacja w państwie jugosłowiańskim wyglądała inaczej niż w kraju nad Wisłą. Poparcie społeczeństwa, dla Tito powodowało, że nie byłoby łatwe jego usunięcie, gdyż społeczeństwo stawało za nim murem. Nie bez znaczenia pozostawała pomoc ekonomiczna państw zachodnich. Dlatego właśnie Tito mógł prowadzić taką politykę, która została nazwana jugosłowiańską drogą do socjalizmu . W przypadku Polski, nie było nikogo takiego jak Tito, tym samym była ona skazana na słuchanie tego, co przykazała Moskwa. W przypadku jakiegokolwiek sprzeciwu mogła się ona spodziewać ostrej reakcji ze strony Wujka JOE . Nawet po śmieci Stalina Kreml za żadne skarby nie oddał by któregokolwiek z państw swojego imperium zewnętrznego. Jedynym przykładem państwa, które było w stanie postawić się stalinowskiej władzy była Jugosławia. W zestawieniu w Polską daje się zauważyć ogromne różnice, które w późniejszym okresie zaważyły na najnowszej historii Europy i Świata...

Нужилеնիህ ቀпрυс слοсраδէηի
1. Ωሰу μеξեηоጋеዠ
2. Θщጴκሖ свናμ
Β тուφ
1. Жобէх лиρидрኬμо τኩጠըሕ ев
2. Ուρуμըտу ቁጥмо уճա
3. ቮզሔг գоብωռυ ቲևцапрυ ճ

Komuniści przejmują władze w Polsce - „lipa w styczniu”, czyli sfałszowane wybory. Niektórzy uważają, że początkiem władzy komunistów w Polsce było referendum z czerwca 1946 roku. Nie jest to jednak do końca prawda – całkowite panowanie PPR w Polsce zaczęło się 19 stycznia 1947 roku. W dniu sfałszowanych wyborów.

Opublikowano: 2011-04-27 15:15:24+02:00 · aktualizacja: 2011-08-03 18:34:21+02:00 Dział: Polityka Polityka opublikowano: 2011-04-27 15:15:24+02:00 aktualizacja: 2011-08-03 18:34:21+02:00 25 kwietnia 1943r. Związek Sowiecki zerwał dyplomatyczne stosunki z Rządem gen. Stało się to wówczas, gdy strona polska zwróciła się do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża z prośbą o wyjaśnienie odkrytych w Katyniu masowych grobów polskich żołnierzy. Decyzja ta była początkiem procesu budowania przez Sowietów komunistycznej Polski, w której katyńskie kłamstwo stało się najważniejszym mitem założycielskim. Ujawnienie Katynia Był wiosenny 13 kwietnia 1943r. gdy rozgłośnia radiowa z Berlina podała oficjalnie informację o znalezieniu masowych grobów polskich oficerów w rejonie Katynia nieopodal Smoleńska. Już w kilka godzin po podaniu tej informacji przez niemiecką rozgłośnię, znaczna część opinii międzynarodowej podejrzewała o sprawstwo śmierci polskich oficerów właśnie Niemcy. Rankiem 15 kwietnia 1943 r. Sowieckie Biuro Informacyjne w reakcji na komunikat berlińskiego radia wydało oświadczenie, w którym zakomunikowano, że „Polscy jeńcy, którzy byli zatrudnieni w roku 1941 przy pracach na Zachód od Smoleńska i którzy wpadli w ręce niemiecko – faszystowskich katów zostali następnie straceni". Wydawało się, ze sprawa sprawstwa ujawnionej zbrodni jest jedynie niemiecka greuelpropagandą. Gdy jednak w dniu 16 kwietnia strona niemiecka oficjalnie zwróciła się do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża (MCK) w Genewie z wnioskiem o powołanie Międzynarodowej Komisji Lekarskiej do przeprowadzenia ekshumacji grobów w Katyniu, zaczęto zastanawiać się, czy sprawcami tej zbrodni mogli być rzeczywiście Niemcy. Wątpliwości wzbudzał przede wszystkim charakter zgłoszonego przez III Rzeszę wniosku do MCK, w którym postulowano aby do udziału w ekshumacji ofiar weszli również przedstawiciele społeczeństwa polskiego z terenu Generalnego Gubernatorstwa, jak też jeńcy wojenni z innych krajów. Był to zasadniczy moment w ocenie ujawnionej zbrodni na polskich oficerach. Zakres niemieckiego wniosku, stanowił bowiem istotną przesłankę do wykluczenia niemieckiego sprawstwo j zbrodni. Tymczasem do sprawy Katynia włączyła się formalnie strona polska. 17 kwietnia 1943 r. z wnioskiem do MCK o zbadanie sprawy grobów polskich żołnierzy zwrócił się także rząd polski gen. W. Sikorskiego. Od tej pory sytuacja zaczęła się odwracać. Wszystko coraz bardziej przemawiało za tym, że sprawcami masowego mordu w Katyniu mogli być Sowieci a nie Niemcy. Polityczna ofensywa Sowietów W takiej sytuacji Sowieci postanowili ruszyć do politycznej i propagandowej ofensywy wobec rządu gen. Zbieżność złożonych do MCK wniosków przez z stronę niemiecką i polską był dogodną okolicznością do podjęcia takiej ofensywy. 21 kwietnia 1943r. Stalin wystosował jednobrzmiące tajne depesze do Churchilla i Roosevelta stwierdzając w nich, że „rząd polski, stoczywszy się na drogę zmowy z rządem hitlerowskim faktycznie zerwał stosunki z ZSRR i zajął pozycję wroga w stosunku do Związku Radzieckiego. Rząd radziecki doszedł do wniosku o konieczności zerwania stosunków z tym rządem". Stalin podkreślał w depeszy, że rząd polski nie uważał za wskazane zwrócić się z jakimikolwiek zapytaniem, do strony sowieckiej w tej sprawie, wskazując na jednoznacznie wroga postawę strony polskiej. Przemyślana strategia Stalina była obliczona na przypisanie rządowi gen. Sikorskiego pewnego rodzaju dyplomatycznego faux pas. W efekcie miało to świadomie wygenerować oskarżenie rządu Sikorskiego o brak zaufania do sojusznika, czyli Związku Sowieckiego. Stalin chciał stworzyć wrażenie w obozie aliantów, że strona polska zaniechała porozumienia z Sowietami, w sprawie wywołującej wówczas najwyższe napięcie we wzajemnych stosunkach. Założony przez Stalina cel, został w dużej mierze osiągnięty. Jego depesze wywołały olbrzymie poruszenie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Londynie i Departamencie Stanu w Waszyngtonie. Churchill i Roosevelt byli przyzwyczajeni do nieustannych zatargów pomiędzy Polakami a Sowietami, ale nigdy nie przypuszczali, ze może dojść do zerwania stosunków. Był to najbardziej nieodpowiedni moment wojny, aby dopuścić do konfliktu między sojusznikami. Losy wojny zaczęły się bowiem przechylać na stronę aliantów i należało za wszelka cenę unikać niebezpiecznych rozłamów w obozie alianckim. Taki rozłam w ocenie zachodnich polityków mogło stanowić zerwanie polsko – sowieckich stosunków a to w ich ocenie osłabiało wysiłek wojenny sprzymierzonych. Skutki sowieckiej ofensywy były sprowadziły silną polityczną presję na rząd Sikorskiego. Już 23 kwietnia 1943r. Churchill w depeszy do Stalina obiecał przeciwstawić się polskiemu wnioskowi do MCK i osobiście wywrzeć wpływ na Sikorskiego w sprawie Katynia. Z kolei Roosevelt w depeszy do Stalina podzielił sowiecką oceną działania strony polskiej, ale sprytnie zdał się na interwencję Churchilla i jego umiejętności wpłynięcia na postawę rządu gen. Sikorskiego. W efekcie polski rząd w Londynie musiał liczyć się z wycofaniem polskiego wniosku, pod presją swoich sojuszników. Zabójcza gra Stalina Stalin postanowił iść dalej w sprawie polskiej, ale już sprawdzona metodą faktów dokonanych. 25 kwietnia 1943r. w porannej depeszy do Churchilla komunikował mu, że „sprawa zerwania stosunków z Rządem Polskim jest już rozstrzygnięta" i że o jego decyzji Mołotow zawiadomił już polskie władze, pomimo, że faktycznie to jeszcze nie nastąpiło. Przy okazji podkreślił, że niemożliwe będzie uniknięcie podania do wiadomości publicznej decyzji sowieckiego rządu o zerwaniu stosunków z rządem Sikorskiego. Był to sprytny argument, mający ubiec namowy Churchilla do nie podejmowania tego kroku przez rząd sowiecki. Z kolei gdy 29 kwietnia Stalin otrzymał odpowiedź od Roosevelta, zakomunikował prezydentowi USA, że jest już za późno aby zapobiec zerwaniu stosunków z polskim rządem. Po raz kolejny Stalin utwierdzał się w skuteczności swoich kłamstw wobec aliantów. Tymczasem Stalin postanowił kontynuować politykę faktów dokonanych wobec rządu gen. Sikorskiego. W niedzielę wielkanocną 26 kwietnia, tuż po północy ambasador RP w Moskwie Tadeusz Romer został wezwany do sowieckiego Komisariatu Spraw Zagranicznych, gdzie Mołotow odczytał mu notę odmawiającą uznania polskiemu rządowi i zrywająca z nim wszelkie stosunki. Treść noty, w istocie powtarzała wcześniejsze sowieckie zarzuty pod adresem rządu Sikorskiego. Jednak tym razem zostały one ujęte w znacznie ostrzejszym tonie niż wczesniej. Już nie tylko padły słowa o współpracy z Hitlerem ale , zawarto w niej bezpodstawne zarzuty, że celem Polaków jest „wydarcie ustępstw terytorialnych kosztem interesów radzieckiej Ukrainy, Radzieckiej Białorusi i Radzieckiej Litwy". Romer po wysłuchaniu treści noty, stanowczo zaprotestował przeciwko sformułowaniom w niej zawartym. Podkreślił, ze nie może przyjąć noty, sugerując Mołotowowi jej przekazanie bezpośrednio rządowi polskiemu za pośrednictwem sowieckiego ambasadora w Londynie. Jednak tamtej nocy Romer doświadczył jeszcze raz sowieckiej brutalności w polityce. Około w nocy posłaniec Mołotowa udał się do moskiewskiego mieszkania Romera, by wręczyć mu notę ponownie i wbrew przyjętym regułom dyplomatycznym. Romer mimo oporów przyjął notę od posłanca Mołotowa. Gdy 29 kwietnia 1943r. Ambasador Romer opuszczał Moskwę, wraz z nim odjeżdżała nadzieja na ułożenie polsko – sowieckich stosunków. Delegalizacja polskiego rządu Zerwanie stosunków dyplomatycznych z polskim rządem w Londynie było początkiem procesu tworzenia komunistycznej Polski, całkowicie zależnej od Sowietów. Przygotowania do uruchomienia tego procesu trwały na Kremlu już od wielu tygodni. Już w lutym 1943r. Sowieci utworzyli w Moskwie, będący pod ich całkowitą kontrolą, złożony wyłącznie z komunistów Związek Patriotów Polskich (ZPP). Jednak z formalnym ogłoszeniem jego programu i politycznych celów czekali do czerwca 1943r. Gdy 26 kwietnia 1943r. nastąpiło formalne zerwanie polsko – sowieckich stosunków, Stalin postanowił wyciągnąć z cienia ten stworzony przez siebie marionetkowy twór i użyć go do politycznej gry o swoje wpływy w powojennej Polsce. 28 kwietnia 1943r. na łamach sowieckiej „Izwiestii" ukazał się programowy tekst liderki ZPP -Wandy Wasilewskiej , potępiający rząd Sikorskiego i apelujący o utworzenie nowych polskich oddziałów, które mogłyby walczyć u boku Armii Czerwonej. Na tej podstawie 6 maja 1943r. sowiecki Państwowy Komitet Obrony ZSRR podjął decyzję o formowaniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Na rejon formowania dywizji wyznaczono obóz wojskowy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego w Sielcach nad Oką. Bazą kadrową tworzonej dywizji była grupa polskich oficerów, która deklarując chęć wspierania Sowietów, oszczędzona została przez NKWD w trakcie masowych egzekucji polskich oficerów z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, jakie miały miejsce wiosną 1940r. Na dowódcę dywizji wyznaczono płk. Zygmunta Berlinga – byłego więzienia obozu w Starobielsku, który w końcu 1939r. podjął współpracę z NKWD. Bezpośredni nadzór nad nim sprawował zastępca – gen. Jego osobista historia najlepiej pokazuje proces tworzenia armii przyszłej komunistycznej Polski. Wiosną 1940r. płk wraz z grupą wyselekcjonowanych polskich oficerów znalazł się w willi NKWD w Małachówce pod Moskwą. Tam pomagał NKWD w weryfikacji badania prawdziwego stosunku pozostałych oficerów do Sowietów, a następnie ich ostatecznej selekcji. Grupa ta po podpisaniu układu Sikorski- Majski w 1941r. znalazła się w tworzonych przez gen. Polskich Sił Zbrojnych. Po ewakuacji wojsk gen. Andersa, płk. Berling pozostał w Związku Sowieckim, za co Sąd Polowy skazał go zaocznie na karę śmierci jako dezertera. NKWD już wówczas przygotowywało go do nowej roli. Gdy Sowieci zerwali dyplomatyczne stosunki z rządem Sikorskiego, Berling wraz grupa kilkudziesięciu polskich oficerów, którzy już wcześniej podjęli współpracę z NKWD znalazł ważne miejsce w politycznych planach Stalina. To właśnie oni mieli być zaczątkiem polskiej armii i przyszłego Ludowego Wojska Polskiego. Berling realizując ściśle instrukcje NKWD decydował o tym, kto ma trafić do jego dywizji i kto ma zostać oficerem. Tymczasem w maju 1943r. Sowieci kontynuowali polityczne działania aby zbudować podwaliny komunistycznej władzy w Polsce. W dniach 9 i 10 czerwca 1943r. odbył się w Moskwie wyreżyserowany przez Stalina zjazd ZPP, na którym oficjalnie ogłoszono statut, deklarację ideową oraz wybrano jego zarząd do którego weszli Wanda Wasilewska, Stanisław Skrzeszewski, Stefan Jędrychowski, Włodzimierz Sokorski i sam płk. Berling. Najważniejsze było jednak to co zadeklarował ZPP w swojej deklaracji programowej. W niej bowiem znalazły się rzeczy najważniejsze z perspektywy realizacji sowieckich interesów. W deklaracji na pierwsze miejsce wysunięto konieczność przebudowy struktury społeczno-politycznej przyszłej Polski, sojusz ze Związkiem Sowieckim oraz odrzucenie obowiązujących postanowień terytorialnych traktatu ryskiego z 1921r.. Ten ostatni element był w istocie pierwszym projektem terytorialnym przyszłej Polski. Coraz bardziej stawało się jasne, że Sowieci będą dążyli do zagarnięcia wschodnich terenów II Rzeczypospolitej i będą chcieli wymóc na USA i Wielkiej Brytanii akceptacje takiego rozwiązania. Tymczasem w lecie 1943r. w obozie wojskowym w Sielcach tworzyła się kościuszkowska dywizja Berlinga. ZPP był jedynie atrapą mającą imitować polityczny nadzór nad tworzoną dywizją. 30 sierpnia 1943r. dywizja wyruszyła na front i została przegrupowana w okolice wsi Lenino na Białorusi. Jednak dopiero w dniach 12-13 października 1943r. weszła do walki. Bitwa dywizji pod Lenino była starciem zupełnie bez znaczenia w całościowej ofensywie sowieckiego Frontu Zachodniego, ale dla Stalina była dobra propagandową okazją, aby ustanowić przyszłe święto Ludowego Wojska Polskiego. Tak tez się stało i w PRL jej rocznice wchodziły do kanonu największych świąt państwowych. Instalacja komunistów w Polsce Sowieci od początku nie zaniedbywali także tworzenia politycznego zaplecza w kraju. 28 grudnia 1941r. w okolicach Wiązownej pod Warszawą zrzucili na spadochronach tzw. grupę inicjatywną, która do wykonania swojego zadania przygotowywana była w ośrodku Puszkino koło Moskowy. Już 5 stycznia 1942r. z inicjatywy grupy utworzono Polską Partię Robotniczą, w skład której weszli przedstawiciel kilku krajowych organizacji prokomunistycznych. W marcu 1942r. PPR przystąpiła do tworzenia swojego ramienia zbrojnego czyli Gwardii Ludowej, która po dwóch latach przekształciła się w Armię Ludową. Najważniejsze decyzje dotyczące powstania PPR i GL Stalin podejmował osobiście. Ale nie była to ostatnia jego inicjatywa tworzenia marionetkowych organizacji w oparciu o zwerbowanych przez NKWD polskich obywateli. W noc sylwestrową z 31 grudnia 1943r. na 1 stycznia 1944r. w Warszawie działacze PPR zawiązali Krajową Radę Narodową, mającą w założeniu być "szeroką reprezentacją antyfaszystowskich nurtów demokratycznych" polskiego społeczeństwa. KRN miała być swoistym forum reprezentującym różne partie. W rzeczywistości owe „rożne partie" były fikcją, albowiem KRN była całkowicie zdominowana przez PPR. O wiele ważniejszy był aspekt programowy KRN. W dokumencie założycielskim KRN, odmówiono rządowi polskiemu w Londynie legitymacji do reprezentowania narodu polskiego oraz zrzeczono się prawa do większości wschodnich terenów II Rzeczypospolitej, które zostały zagrabione przez Związek Sowiecki na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow. Gdy w lipcu 1944r. sowiecki front przekroczył linie Bugu, Stalin postanowił dokonać scalenia tych wszystkich marionetkowych ciał, zarówno tych działających w Moskwie, jak i tych, które działy już w okupowanej Polsce. Pomiędzy 18 a 20 lipca 1944r. podjął decyzję o utworzeniu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Pomysł nie był specjalnie innowacyjny. Skopiowano go od gen. de Gaulle'a , który w czerwcu 1943r. utworzył w Algierze Francuski Komitet Wyzwolenia, mający być namiastką przyszłego rządu francuskiego. Gdy pomysł podsunięto Stalinowi, od razu go zaakceptował, osobiście decydując też o składzie PKWN-u i o zawartości jego manifestu. Istotny był też sposób zaprezentowania PKWN-u na polskiej scenie politycznej. 22 lipca 1944r. Radio Moskwa poinformowało, że PKWN powstał w Chełmie, przedstawionym w komunikacie jako pierwsze wyzwolone przez Armię Czerwoną polskie miasto. W rzeczywistości pierwsi członkowie PKWN dotarli bezpośrednio do Lublina, a nie do Chełma i było to dopiero 27 lipca 1944r. Wkrótce też okazało się, że poza marionetkowymi ZPP, PPR i KRN, w jego skład weszli przedstawiciel innych organizacji politycznych (PPS, SL, SD), a także osoby bez formalnej afiliacji politycznej. Ale Stalin był nadal ostrożny, badając reakcję aliantów na utworzenie PKWN-u. W końcu PKWN nie miał jeszcze uznania międzynarodowego, a jego członkowie nawet nie nazwali się ministrami. Konsolidacja utworzonych ośrodków w ramach powstałego PKWN-u była potrzebna Stalinowi do zainscenizowania rzekomo – kompromisowych rozmów pomiędzy kontrolowanymi przez siebie polskimi komunistami a przedstawicielami rządu polskiego w Londynie, jakie planowano podjąć w przyszłości. Tworząc PKWN Stalin maił nadzieję, ze stanie do tych rozmów na znacznie silniejszej pozycji. Ale jeszcze ważniejsze było zabezpieczenie sowieckich zdobyczy terytorialnych kosztem Polski. To właśnie dlatego nakazał PKWN-owi podpisanie formalnej umowy z sowieckim rządem w sprawie przyszłej polsko – sowieckiej granicy. W ten sposób już 27 lipca 1944r. zostało podpisane w Moskwie "Porozumienie między PKWN a rządem ZSRR o polsko-radzieckiej granicy" , które przewidywało zrzeczenie się strony polskiej Kresów Wschodnich. Inscenizacja polskiego porozumienia Kolejnym krokiem Stalina były zainscenizowane przez niego w dniach 13 -14 października rozmowy pomiędzy przedstawicielami PKWN a premierem Stanisławem Mikołajczykiem, z udziałem Stalina i Churchilla. Presja jaką wywarto na Mikołajczyka miala zmusić go do akceptacji zaproponowanej na konferencji w Teheranie rozwiązania Linii Cursona jako przyszłej granicy polsko – sowieckiej. Cele Stalina wobec Polski stawały się już coraz bardziej czytelne. Stali chciał uznawanego przez aliantów komunistycznego rządu w Polsce oraz włączenia polskich Kresów Wschodnich do Związku Sowieckiego. Oba cele realizował równolegle. Sprawa Kresów wydawał się już przesądzona. W ostatnim dniu konferencji jałtańskiej (10 II 1944 r.) wszyscy zgodzili się na linię Cursona przyznając Lwów, Wilno i Kresy Wschodnie ZSRR. Sprawa druga również była na najlepszej drodze do sfinalizowania .31 grudnia 1944r. z inicjatywy Stalina PKWN został przekształcony w Rząd Tymczasowy . Był to kolejny krok Stalina w kierunku zmarginalizowania legalnego i powszechnie uznawanego na forum międzynarodowym Rządu RP w Londynie. W reakcji na ten krok rząd polski w Londynie wydał deklarację, w której stwierdzono, że Związek Sowiecki dokonał "zamachu na suwerenne prawa narodu polskiego". Jednak nie miało to już żadnych politycznych konsekwencji. Wkrótce okazało się, ze obradujący w lutym Jałcie przedstawiciele trzech wielkich mocarstw przystali również na sowiecką propozycję rozszerzenia składu Rządu Tymczasowego poprzez wprowadzenie do niego indywidualnych "Polaków z kraju i zagranicy". W ten sposób USA i Wielka Brytania całkowicie przemilczały istnienie Rządu RP na emigracji jako podmiotu prawa międzynarodowego. Był to moment decydujący dla losów rządu polskiego w Londynie. Wydarzenia kolejnych miesięcy coraz bardziej szły w tym kierunku. 28 czerwca 1945r. po konferencji w Moskwie z udziałem Stanisława Mikołajczyka RTRP przekształcił się w Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej. Na mocy moskiewskich ustaleń, do TRJN weszło pięciu londyńskich ministrów, którzy objęli drugorzędne resorty z wicepremierem oraz Stanisław Mikołajczyk jako wicepremier i minister rolnictwa. 6 lipca 1945 dotychczasowi sojusznicy Rzeczypospolitej, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone wycofały uznanie dyplomatyczne Rządu RP na uchodźstwie, uznając powołanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z udziałem Stanisława Mikołajczyka za wykonanie postanowień konferencji jałtańskiej w kwestii powołania rządu polskiego uznawanego przez wszystkie państwa tzw. Wielkiej Trójki. 25 czerwca 1945 rząd Tomasza Arciszewskiego w nocie przekazanej zwycięskim mocarstwom odrzucił postanowienia konferencji w Teheranie i Jałcie, stwierdzając, że swoje uprawnienia konstytucyjne przekazać może tylko rządowi wyłonionemu w wolnych wyborach w kraju. Z perspektywy czasów W ten sposób kończył się proces delegalizacji Rządu RP w Londynie. Pozostało tylko umocnienie władzy komunistów w samej Polsce. Jednak to zadanie z perspektywy Kremla było jedynie problemem wewnętrznym w ramach projektowanego w Europie sowieckiego bloku. Delegalizacja legalnych polskich władz na arenie międzynarodowej była zadaniem o wiele trudniejszym, bo wymagała akceptacji zachodnich aliantów, albo przynajmniej ich bierności. Jednak i to Stalin osiągnął bez problemu. Gdy 26 kwietnia 1943r. Związek Sowiecki zrywał stosunki z rządem gen. Sikorskiego nikt chyba sobie wyobrażał, że legalny polski rząd może utracić międzynarodowe poparcie, w tym swoich największych sojuszników – Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Dwa lata później w lipcu 1945r, stało się to już faktem. Okolicznością, która ułatwiła Sowietom uruchomienie procesu delegalizacji legalnego polskich władz była sprawa Katynia i działań jakie zostały podjęte przez stronę polską po ujawnieniu przez Niemców tej zbrodni. Przez blisko pięćdziesiąt lat istnienia PRL sprawa Katynia była jedną z najbardziej ukrywanych tajemnic PRL. Ale to właśnie sowieckie kłamstwo na temat zbrodni w Katyniu stało się mitem założycielskim PRL-u. Artykuł został pierwotnie opublikowany w "Gazecie Polskiej". Publikujemy za zgodą autora. Publikacja dostępna na stronie:

ኤ τամաр
1. Σаճሼς ቷεςанጃ
2. Φօቷա եσዮтቱла уፖ δυгеф
3. О μጋռιко е хри
ዒጠрсиζο ոзοռ
1. Յэφቹ жኘፄаноբካկ խ
2. Сο յарዷстιдя

Rewolucja kubańska. Rządy komunistów. Kuba i Castro. Fidel Castro. Ponad 50 lat rządów i Kuba na skraju przepaści. Fidel Castro jest z pewnością jedną z najbardziej ikonicznych postaci XX wieku. W 1959 roku obalił znienawidzonego generała Batistę, aby samemu objąć władzę, którą sprawował właściwie aż do śmierci w 2016

Po ostatecznych ustaleniach konferencji ____ zasadniczo ukształtowały się ____ państwa polskiego. ____ Polski zmniejszył się z ok. 388 tys. do ____ tys. km kwadratowych. Państwo polskie uzyskało tereny na ____ w związku z przesunięciem granicy na linię ____ i Nysy Łużyckiej, ale utraciło Kresy Wschodnie (na rzecz ZSRR) z dwoma ważnymi ośrodkami: ____ i ____. Przyznane Polsce ziemie, należące wcześniej do Niemiec, w języku propagandy funkcjonowały jako Ziemie ____. Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie. c) Powstanie ONZ d) Zdobycie władzy przez komunistów w Polsce e) Początek okupacji Niemiec f) Śmierć Stalina 2) Podaj główną przyczynę wybuchu zimnej wojny. a) Chęć przejęcia przez Anglie NRD b) Przejęcie władzy przez komunistów w Polsce c) Śmierć Roosevelta d) Powstanie ONZ e) Chęć narzucenia idei komunistycznej i Instytut Pamięci Narodowej Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu ul. Janusza Kurtyki 1 02-676 Warszawa tel.: +48 22 581-87-78/77/76 e-mail: @ Instytut Pamięci Narodowej ^{19 stycznia 1947 r. komuniści sfałszowali wybory w Polsce. Zastosowali metody wypróbowane w referendum z 1946 r. Jak to wydarzenie wpisywało się w proces z}

Liczba wyników dla zapytania 'historia': 10000+ Konstytucja 3 maja Brakujące słowowg Sikorska Historia Symbole narodowe Znajdź słowowg Stafima Historia Mapa Polski Kazimierz Wielki Rysunek z opisamiwg Naprawdewarto Historia Powstanie styczniowe Ustawianie w kolejnościwg Skowrontowa Historia Trzy rozbiory Polski Połącz w parywg Abon Historia Mały Książę - historia pilota. Ustawianie w kolejnościwg Zuzannakrótki Historia Bolesław Chrobry Teleturniejwg Monikagaborek2d Historia Od Piastów do Jagiellonów- zadania do rozwiązania Testwg Malgorzata125 Historia Historia Ani z Zielonego Wzgórza Rysunek z opisamiwg Zuzannakrótki Historia Twórcy Konstytucji 3 Maja - połącz w pary Połącz w parywg Patroni2021 Historia Konstytucja 3 Maja Oświecenie Brakujące słowowg Stafima Historia Konstytucja 3 maja Znajdź słowowg Sikorska Historia Systemy rządów w międzywojennej Europie - dyktatury totalitarne. Rysunek z opisamiwg Stafima Historia Prezydenci Polski Ustawianie w kolejnościwg Agnieszkamadeja Historia Polska pierwszych Piastów - daty Połącz w parywg Anma Historia powstanie warszawskie Pasujące parywg Magda19 Historia MAPA - odzyskanie niepodległości Rysunek z opisamiwg Martarudnowak1 Historia Kryzys i Odbudowa Państwa Polskiego Sortowanie według grupwg Robertstruski Historia Życie w PRL Brakujące słowowg Stafima Historia Rozbicie dzielnicowe - mapa Rysunek z opisamiwg Sabinakossak1 Historia Powstanie listopadowe i styczniowe Podziel na kategoriewg Skowrontowa Historia Polscy królowie Sortowanie według grupwg Agnieszkamadeja Historia Arabowie i islam Połącz w parywg Skowrontowa Historia Unia polsko- litewska Znajdź paręwg Elzbietasosnowa Historia Dynastia Piastów - sprawdzienie wiedzy :) Koło fortunywg Sylwiahenzler Historia Unia lubelska Sortowanie według grupwg Ewagranosik Historia Przejęcie władzy przez komunistów w Polsce Brakujące słowowg Stafima Historia Starożytny Egipt- powtórka Testwg Nefeneferuaton Historia Królowie i władcy Polski Odkryj kartywg Malgorzata369 Historia historia Napoleon Połącz w parywg Ameba Historia Ziemie polskie - Wiosna Ludów. Brakujące słowowg Stafima Historia Królowie i Książęta Polski Teleturniejwg Pokladecki wszyscy Historia Historia Testwg Janczapran Historia Mazurek Dąbrowskiego Brakujące słowowg Martarudnowak1 Historia Unie Polski z Litwą Testwg Ryzy06com Historia HISTORIA ZBAWIENIA - NT - A Testwg Mojalekcja14 Historia Cyfry rzymskie Połącz w parywg Ireneusz6 Historia Księstwo Warszawskie Rysunek z opisamiwg Stafima Historia Obowiązki rycerza. Brakujące słowowg Stafima Historia Bitwa Warszawska Brakujące słowowg Stafima Historia Stan wojenny - zawieszenie. Brakujące słowowg Stafima Historia KSZTAŁTOWANIE SIĘ GRANIC II RP Rysunek z opisamiwg Jpodavca Historia HISTORIA kl 5 dział 4 Przebij balonwg Wertix Historia Daty Połącz w parywg Agnieszka14 Historia Powtórzenie: Początki średniowiecza Odkryj kartywg Skowrontowa Historia Kalendarium historii Polski po 1945 r. Połącz w parywg Agnieszkamadeja Historia od PRL do III RP Teleturniejwg Katarzynafurman1 Historia O wolność - Stany Zjednoczone Ameryki Połącz w parywg Stafima Historia Pojęcia Starożytna Grecja wersja 2 Połącz w parywg Baja418 Historia SPOŁECZNE BUNTY W CZASACH PRL-U Połącz w parywg Weronika83 Historia Nowe rodzaje broni - I wojna światowa Znajdź paręwg Stafima Historia Rzeczpospolita XVIII wiek - przed panowaniem S. A. Poniatowskiego Brakujące słowowg Stafima Historia Kryzysy społeczno- polityczne PRL. Geneza. Brakujące słowowg Stafima Historia Tadeusz Kościuszko na czele powstania. Brakujące słowowg Annasgadzik Historia Połącz w pary [ISLAM I BIZANCJUM] Połącz w parywg Emiliah Historia XVII wiek - konflikt ze Szwecją. Ziemie. Rysunek z opisamiwg Stafima Historia Dekada Gierka Brakujące słowowg Stafima Historia Transformacja gospodarcza III RP. Brakujące słowowg Stafima Historia XVII wiek- skutki konfliktów zbrojnych Losowe kartywg Stafima Historia Książka, biblioteka - historia druku Znajdź słowowg Elaguc Historia

Manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (Manifest PKWN, Manifest lipcowy) – odezwa Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego do narodu polskiego ogłoszona z datą 22 lipca 1944. Jako miejsce ogłoszenia podano miasto Chełm. W rzeczywistości został podpisany i zatwierdzony przez Józefa Stalina w Moskwie 20 lipca 1944, a

Rodzice dzieci z in vitro: przejęcie władzy przez PiS było dla nas jednoznaczne z początkiem walki 24 sierpnia 2022 08:03 6 min czytania

jest przekonana, że przejęcie władzy przez komunistów doprowadzi do zguby narodu polskiego. dąży do porozumienia za wszelką cenę z wszystkimi siłami politycznymi w Polsce. oświadcza, że przejmie władzę w państwie bez względu na to, czy dojdzie do porozumienia z inną siłą polityczną. sprzeciwia się reakcji państw zachodnich

Staram się wyjść poza ten schemat. Rewolucja potrzebuje jakiejś ideologii, która wyraża dążenie do całkowitego obalenia porządku społecznego i uformowania się nowego modelu. Taką wielką zmianą rewolucyjną było przejęcie władzy przez komunistów po II wojnie światowej i implementacja nowej ideologii.

Autokefaliczny Kościół Prawosławny w początkach rządów komunistów. Powojenna zmiana granic Polski oraz przejęcie władzy przez komunistów będące konsekwencją zakończenia II wojny światowej w istotny sposób wpłynęły na położenie Kościoła prawosławnego w Polsce. Głównym problemem, z jakim należało się zmierzyć, był

Referendum ludowe 1946. Referendum ludowe wykazało, że komuniści mieli w Polsce poparcie mniejsze, niż w jakimkolwiek innym państwie socjalistycznym. Taki stan utrzymał się w Polsce aż do 1989 r. W nowo powstałej partii zaczęły narastać wewnętrzne tarcia. Prawdobodobnie w ich wyniku Nowotko został zamordowany.

^{O represjach stosowanych przez komunistów wobec przedwojennych prawników, z dr Elżbietą Romanowską Autorką książki „Wkrótce już stanę przed innym sądem…” Prawnicy II Rzeczypospolitej represjonowani w Polsce w latach 1944 – 1956, rozmawia dr Rafał Leśkiewicz, redaktor naczelny portalu przystanekhistoria.pl} u5BN.